Joepie

22nd Februari 1981
Pages 26 + 27

Na «The Tide Is High» zoekt Blondie met «Rapture» opnieuw aansluiting met de hoogste regionen van de hitparades. Een gelegenheid om wat met Debbie Harry te keuvelen, overigens nooit een onprettige ervaring. Afspraak om twee uur. Nauwelijks een minuutje later komt zij opdagen. Met haar zwart jasje over een gewatteerd pakje gegooid, het haar weggemoffeld onder een blauwe, zijden sjaal en met een brilletje op het neusje, ziet zij eruit als een moderne, jonge huisvrouw. Waar is de blonde Queen van de New Wave?

Als tienermeisje dacht Debbie Harry dat Marilyn Monroe

BLONDIE ALS EEN NUMMERT JE

Ook nadat zij haar onmiddel lijk herkenbare blonde haar wat heeft opgeflukt is het moeilijk haar in verband te brengen met die andere Debbie Harry, de blikvanger van Blondie.
«Het is onvermijdelijk dat in de zangeres Debbie Harry heel wat van mezelf zit,» zegt zij, «toen ik met Blondie begon, wist ik precies hoe ik wilde overkomen. Maar nu wordt het steeds moeilijker. De beelden van Debbie-de-zangeres en die van Debbie-de-persoon overlappen mekaar steeds meer.»
Wanneer Debbie over haar bûhnepersonage praat, heeft zij het steeds over zichzelf als «haar» en «zij». «Toen ik debuteerde zag ik Blondie als een nummertje,» zegt zij, «en ik trachtte mijn eigen ervaringen maar ook die van heel wat andere meisjes, die ik kende, in de Debbie van Blondie te verenigen, sprankelend, avontuurlijk, leuk en tegelijkertijd gevoelig en teder. Soms vond ik mezelf een stripverhaalpersonage. Maar nu ben ik geëvolueerd tot een wezen dat, als een spiegel, songs weergeeft en vertolkt. Ik heb «haar» drijfkracht veranderd, «zij» maakt nu meer deel uit van de band en «zij» is minder het zangeresje in de spotlights. «Zij» is abstrakter en ook minder vrouwelijk geworden.»
Debbie’s afkomst maakte haar niet onmiddellijk een kandidate voor de titel van Queen of rock’n’roll. Nauwelijks drie maanden oud belandde zij bij adoptieouders, in een komfortabele buurt van New Jersey. Het koele blondje van nu was toen een schuchter, muisachtig dingetje dat in een kerkkoortje zong en in schooltoneelstukjes speelde.

VIJF MILJOEN ELPEES

Ondanks haar imago staat zij nog dicht bij het echtpaar, dat haar adopteerde en houdt zij het nu al zeven jaar bij een vrij kleurloze, monogame verhouding met Chris Stein, initiatiefnemer, brein en leadgitarist van Blondie. «Chris is dertig», vertelt Debbie, «en vijf jaar jonger dan ik, maar wel vroegtijdig grijzend. De ene dag noemt hij zijn Sophia Loren, de volgende zijn Jane Fonda. Indien wij samen in een kantoortje zouden werken, zou onze verhouding veelvergend worden, maar met onze rocklevensstijl zijn er geen problemen. Wij zijn bovendien huismussen. Een avondje uit? Nauwelijks. Om een film mee te pikken of naar een professionele worstelkamp – de passie van Chris – te gaan kijken. Klubs- en discotenten staan niet op ons verlanglijstje. Wij ontmoetten mekaar toen ik het in New York al een hele tijd trachtte te maken in de underground-muziekwereld, als kelnerin of als Playboy Bunny. Chris zag mij voor het eerst toen ik met de meisjesband The Stilettos optrad. Hij kwam mij opzoeken, vond dat ik sterallures had en sindsdien zijn we onafscheidbaar, zoals dat heet. Het sukses liet een tijd op zich wachten. De doorbraak Kwam in Engeland en bij jullie, in Nederland en België. Begin 1978 skoorden wij in de charts met «Denis», vijf jaar nadat wij met Blondie waren begonnen. In 1978 volgden nog drie Top Twintighits en het jaar daarop konden wij ook het moederland overtuigen met de elpee «Parallel Lines», waarvan vijf miljoen stuks werden verkocht. Wij mogen niet mopperen. Ik ben tevreden dat ik de huishuur kan betalen, de verwarming en een autootje. Wonen in Koudwaterflatjes behoort voor een tijdje tot het verleden. Ja, er is krisis geweest met de andere boys van de band. Die kregen er mooi genoeg van dat ik als de «Rock Garbo» de meeste lauweren kreeg. Het sukses zorgde ook voor muzikale littekens. Hoe beroemder we werden hoe meer middle-of-the-roadpubliek op ons afkwam. Maar met één single uit te brengen verander je de wereld niet. Ledere platenfirma wil poen en als melkkoe krijg je heel wat problemen te verwerken. Het is geen kwestie van water in de wijn doen.
Het is ermee stoppen of evolueren. Heel wat kritici en oude fans voelen zich door onze recentste elpee «Auto American» verraden. Toch ging die recht naar de top. Het publiek is vaak ondankbaar.
Het gedraagt zich als een aanmatigende minnaar. De fans evolueren meestal niet mee met je muziek. Zij blijven ter plaatse trappelen. Heel wat fans van het eerste uur zijn jaloers geworden omdat nu plots haast iedereen met ons dweept. De mensen hebben nu eenmaal vooroordelen over wat «tof» is. Wij willen nu onze fans andere muziekstijlen voorhouden, hun smaak wat breder maken.»

DEBBIE ALS VAMPIER?

Debbie Harry wil ook wat anders uitproberen dan zingen. «Ik trad in twee films op, de kleine budget-thriller «Union City» en in «Roadie» hoefden wij slechts onszelf te zijn. Ik krijg heel wat aanbiedingen. Meestal vampieren-films! Het medium trekt mij aan, maar ik wil er Blondie niet voor in de steek laten. Splitgeruchten zijn nooit uit de mond geweest, maar zo’n vaart zal het niet lopen. Er zullen wel solo-zijsprongen komen, maar niet vóór 1982.»

TEGENSTELLINGEN

Hoe langer je met Debbie praat hoe groter de tegenstellingen openbloeien. Aan de ene kant wil zij het aantrekkelijk sterretje blijven, dan weer wil zij zich terugtrekken «en ouderwets kinderen krijgen». «Ik ben mij wel bewust hoe de mensen, en vooral de mannen, op mij reageren,» onthult zij, «maar ik vind dat niet erg. Een beetje fantasie in het leven van een mens kan geen kwaad. Als tienermeisje maakte ik mezelf wijs dat Marilyn Monroe mijn echte moeder was. Heel wat geadopteerde kinderen van mijn generatie delen dat fantasietje. Een adoptiekind zijn was geen frustratie, eerder een stimulans in mijn leven. Ik vind het wel vreemd dat er thans in New York, Parijs, Londen, Tokio, Brussel of Amsterdam kopietjes rondlopen van het personage dat ik op de bühne speel. Soms stel ik onthutst vast dat zij er meer als «Blondie» uitzien dan ikzelf. Blondie is een karakteristiek. Ik ben Blondie niet en ik kleed mij privé helemaal niets als «Blondie». Het is een vreemde gewaarwording te weten dat andere meisjes er perfekt als Blondie uitzien. Nu kan ik nog meer mezelf zijn.»