Blondie

November 1978

Pages 8, 9, 10, 11

DEBBIE HARRY
lief en vriendelijk maar trap me niet op de tenen

Hoge strenge hotelmuren, een betonnen terras met witte plastic tafels en stoelen, een grauwe Londense hemel… Het was in dit twintigste eeuw-stadsdekor dat Debbie Harry, de lead-zangeres van Blondie ons – met polaroïd-bril om haar vermoeide en make-uploze ogen te verbergen en gehuld in een zwart strak mantelpak met dito T-shirt – te woord stond. Ze zag er bleekjes, klein en kwetsbaar uit in die zwart-witbetonnen symfonie, een indruk die Debbie door haar krachtige persoonlijkheid en haar spontaneïteit vlug wist weg te praten.

Kon die sexy Blonde griet wel zingen?
Debbie Harry vermijdt persoonlijke interviews, niet omdat ze zelf zo weinig te vertellen zou hebben, maar omdat ze die eksklusieve, onverdeelde aandacht voor haar persoontje onfair vindt tegenover de andere leden van de Blondie-groep.
– Ik ben Debbie en niet Blondie. Blondie is het resultaat van bijna vier jaar inspanningen van alle muzikanten van de groep, ik als lead-zangeres inbegrepen. Omdat ik er goed uitzie, een vrouw ben en toevallig ook blond, werd ik door alle media gewoon uit groep gelicht en op een verhoogje geplaatst. Dat het ons sneller naar de doorbraak en het sukses bracht, zal ik niet ontkennen, maar dat belet toch niet day ik vind dat de jongens van de groep, die tenslotte voor 80 t.h. de muzikale klank van Blondie bepalen, meer aandacht en waardering verdienen. Wie in de showbusiness stapt, houdt van muziek maken, maar heeft ook ambities om een «ster» te worden. Het is dan ook niet zo’n prettige ervaring als men je, ondanks je muzikale inbreng, gewoon negeert!

Verwijten of benijden de jongens je jouw sukses?
Neen, natuurlijke niet! Ze zijn niet dom! Beter dit sukses, ook al is het in de eerste plaats aan mijn image te danken, dan helemaal geen sukses! Er is trouwens ook al een verandering merkbaar. Eerst had men alleen oog voor de sexy blonde griet. Dan begon men zich af te vragen hoe die dame zong. Zo ontdekte men een sound en een groep. En toen uiteindelijk de groep Blondie in de smaak viel, wilde men meer over alle leden van de groep weten. Ik maak er een traditie van dat alle inteviews over de muzikale Blondie met Chris of de anderen gebeuren en niet met mij!

Wat van jou nog meer de onbereikbare superster maakt!
Dat hangt uitsluitend van de joernalist zelf af. Wij zitten hier nu toch fijn te praten? Wil men mij als Debbie Harry interviewen, dan kan dat. Het helpt me trouwens meteen op de vele vragen te antwoorden die mij in duizenden fanbrieven worden gesteld. Alleen als men op sensatie uit is en van elk woord dat ik zeg misbruik wil maken, dan klap ik dicht en hang ik de onbereikbare superster uit.

Begrijp je die hevige liefde die je fans je toedragen?
Ik denk het wel. Ik ben immers ook een «fan» geweest en ben het nu inzekere zin nog steeds. Muziek helpt je eigen banale, monotone leventje opfleuren. Je gat van de mensen die je die «kick» bezorgen houden en je zou zelfs graag op hen gelijken. Door de foto’s en de interviews die verschijnen, ga je je van alles inbeelden. Van buiten af lijkt het immers allemaal zo mooi, zo probleemloos, zo schitterend, heel anders dan je eigen rotzooi. Als fan plaats je jezelf dankzij die fantasie in een andere, originelere en boeiende situatie.

Is het leven van een superster dan niet zo mooi als je zelf verwachtte?
Ik ben niet van de ene dag op de andere een superster geworden. Ik heb er samen met de groep hard moeten voor knokken. Dan leer je wel onmiddellijk dat die «glamour» overdreven en gemaakt is. Als ik alleen de funktie van een zangeres zou hebben, dan zou het superster-leven niet zo moeilijk zijn. Je hebt dan komponisten en producers die in jouw plaats nadenken, organiseren en kreëren. Ik wil echter ook aktief aan Blondie deelnemen, nummers schrijven, met de muziek bezig zijn. Dan wordt het wel moeilijk. Als je je laat meeslepen door je sukses en op je lauweren gaat rusten, zullen je nieuwe songs minder geloofwaardig en minder echt klinken en ook zo bij het publiek overkomen. En dan verdwijn je weer even vlug de dieperik in! Je moet een evenwicht zien te vinden tussen het fantasiebeeld dat je voor het publiek moet ophangen en de harde realiteit van werken, komponeren, oefenen en optreden.

Had je verwacht in hotels te moeten leven?
Ik wist wel dat hotels deel uitmaakten van het leven van elke artiest. Ik had ook wel interviews van mijn idolen gelezen en ook ik had de indruk dat hotelleven synoniem was voor een eeuwige vakantie. Erover lezen en het zelf meemaken zijn twee totaal verschillende zaken.
Ik heb nog altijd niets tegen hotels en ik voel er me niet ongelikkig, maar ik betreur wel mijn gebrek aan privacy. Ik ben, vooral in Europa, verplicht mijn tijd in de hotelkamers door te brengen. Ik kan me niet meer buiten wagen zonder te worden lastig gevallen. Al wat ik doe of zeg haalt de krantenkoppen. Het is soms echt angstaanjagend. Het is net alsof je jezelf niet meer in handen hebt, maar je het «bezit» bent van anderen. Door deze manier van leven moet je ook veel opgeven. Ik hou b.v. dolveel van katten. Voor deze toernees begonnen had ik er een hele bende bij me thuis rondlopen. Ik heb ze allemaal moeten afstaan! Mijn appartement in New York is afgebrand. Ik heb maandenlang, zelfs in de stad waar ik woonde, in hotels moeten leven! Daar ga je tenslotte wel onder lijden.

Kan je in New York nog rustig rondlopen?
Ik ben in de States nog niet zo bekend als in Europa. New York is echter de bakermat van de new wave groepen en daar begin ik al aardig wat naam te krijgen. Om zeker te zijn dat ik met rust wordt gelaten, ben ik verplicht naar het hartje van de States te trekken, waar new wave muziek nog niet is doorgedrongen!

Wat doe je dan als je thuis bent, in New York?
We zoeken vrienden van vroeger op, we gaan bij de ouders van Chris logeren… Ik kan op weekavonden ook nog wel in de CBGB’s terecht, de klub van waaruit de meest new wave-groepen zijn gestart. Vroeger was dit een trefpunt van allerlei idealistische beginnelingen boordevol plannen en dromen. Die sfeer is er nu op weekdagen nog. Door de publiciteit die de klub grotendeels door ons toedoen – wij speelden er zeven maanden lang elk weekend – kreeg, zit het daar nu elk weekend barstensvol nieuwsgierigen. In die massa kunnen wij ons niet wagen! Maar op weekavonden blijft het een fijne bar waar je je vrienden-muzikanten kan terugvinden, waar je je ongemerkt te pletter kan drinken, je glas over het hoofd van een ander kan leeggieten zonder dat je er moeilijkheden door krijgt of er de krantenkoppen mee haalt. Daar geniet ik echt van en die avonden maken dan al de rest weer goed!

Heeft een vrouw het gemakkelijk in de rock’n roll wereld?
Ik vind niet dat ze het makkelijk heeft. Je moet, meer dan een man bewijzen wat je kan. Vergeet niet dat de showbizz, op nivo van producers en managers een mannenwereld is en dat diegenen die bepalen of je een plaat kan maken of niet, nogal argwanend zijn tegenover agressieve wilde meiden. Vrouwen als Olivia Newton-John, die kennen ze, maar rockdames, die zijn niet te vertrouwen. Die mannen denken bijgevolg ook dat het publiek op eenzelfde argwanende manier niet zal reageren. Onze manager heeft dan ook bewust voor een sexy publiciteit rond mij gekozen. «Eerst Debbie verkopen, en dan volgt de groep wel!» Maar juist omdat ik de eerste rock’n roll zangeres ben die het echt heeft waargemaakt, kan ik me alles veroorloven. Ik hoef geen wetten van voorgangers na te leven. Ik kan mezelf zijn. Eigenlijk doe ik pionierswerk zodat anderen zullen moeten volgen!

Heeft men argwanend gereageerd bij jouw debuut?
Natuurlijk. Heel wat mensen denken dat ze een dom blondje, een pin-up voor hen hebben zitten. Ze beledigen je, ze kleineren je, ze veronderstellen dat je tot alles in staat bent om het sukses te behalen!
Al die vooroordelen en beledigingen hebben me hard en meedogenloos gemaakt. Ik laat me niet bedonderen! Wij zeggen «once burned, once learned», éénmaal een klap krijgen is genoeg!
Men zal het mij geen twee keer aandoen! Nu dat bijna iedereen weet dat ik met Chris, de gitarist, verloofd ben, is men wel voorzichtiger. Bovendien staat de groep nu in een betere positie. We hoeven niet om aandacht te bedelen. Het zijn de promotors, de fotografen, de toerorganisatoren die ons nodig hebben! Ik ben ook veel geslotener geworden. Vroeger vond ik het grappig over mijn jeugdzonden te vertellen, tot ik besefte hoe men die informatie misbruikte. Nu verdedig ik angstvallig al het persoonlijke dat er nog te verdedigen valt! Ik ben ook zeer humeurig geworden. Als er iets gebeurt dat me niet aanstaat dan ontplof ik, dan barst ik in woede uit. Even later is dat dan wel weer vergeten, maar ik blijf niet langer vriendelijk glimlachen als men mij bewust op de tenen trapt! Als ik bijvoorbeeld een korte rok draag dan wil ik wel dat men mijn benen fotografeert of in beeld neemt, maar dat betekent dan niet dat ik een fotograaf toelaat heel obscène foto’s te maken!

Je bent je toch ook bewust van je pikante image?
Natuurlijk! En zolang het bij het prikkelen van de fantasie blijft, vind ik dat goed ook. Maar ik, ik zeg hoe ver het gaan mag, ik bepaal de grens. Tenslotte gaat het toch over mij en mijn lichaam. De Sex Pistols wisten ook dat 50 t.h. van hun toeschouwers freaks waren die op een gevecht of sensatie uit waren en dat de andere 50 t.h. voor de muziek en de sensatie die daarbij hoorde kwam. Zo weten wij dat er tussen onze toeschouwers een aantal freaks zitten alleen om naar de sexy Debbie te kijken. Wat kan ons dat schelen! We zorgen voor amusement en show. Wat de toeschouwers daaruit meepikken, is niet onze zaak, zolang ze er maar in vinden wat ze zoeken?

Wat gaat Debbie Harry na Blondie doen?
Ik heb het nu te druk om al over de toekomst na te denken. Ik veronderstel dat ik graag eens aan een film zou meewerken. Als zangeres probeer ik al zoveel mogelijk mijn songs te «akteren». Een rol in een komische film of in een science-fiction prent zou me wel aanspreken.

Met Travolta aan je zijde?
Waarom niet? Ik vind hem een knappe kerel, behalve dan in profiel? Hij doet wat hij te doen krijgt zeer goed. Hij is een professional in zijn genre en dat weet ik te waarderen. Alleen de muziek waarvan hij door «Saterday Night Fever» deel uitmaakt, raakt mijn kouwe kleren niet…