O O R

22nd February 1986

Page 2

28 BLONDIE

Uit de Newyorkse scene rond de clubs CBGB’s en Max’s Kansas City ontstonden de Dead Boys, Ramones en de groep van Deborah Harry en haar vriend Chris Stein. Waarom verdween Blondie in ’83 geruisloos van het toneel?

Pages 28, 29, 30, 31, 32, 33

Blondie

BLONDIE was één van die fantastische groepen die zo’n jaar of tien geleden voortkwamen uit de locale Newyorkse scene rond de clubs CBGB’s en Max’s Kansas City. Blondie was een groep, maar Blondie was ook Debbie Harry, zangeres en het ‘gezicht’ van de groep. Debbie schreef de meeste teksten en droeg af en toe een steentje bij aan de muziek, maar het leeuwedeel daarvan kwam voor rekening van haar vriend CHRIS STEIN, de muzikant die de lijnen uitzette en daarnaast ook over een haarzuiver inzicht in de eisen van de moderne media bleek te beschikken. door GLENN O’BRIEN
vertaling & bewerking: Cherie van Gelder
© SPIN

In de periode tussen tussen april ’79 en maart ’81 had Amerika’s eerste new wave-band – want zo mag de groep zeker getypeerd worden – vier nummer 1-hits. Hun eerste elpee verscheen in september ’78, het laatste album in ’82. Tussendoor nam Debbie Harry ook nog een solo-album op en had Chris Stein de vrije hand bij het kleine Animal Records, voor welk label hij o.a. elpees van Iggy Pop en The Gun Club produceerde. Daarnaast stortte Debbie zich ook nog eens op een carrière als actrice. Ze verscheen o.a. in twee films van de Newyorkse regisseur Amos Poe, kreeg lovende kritieken voor haar verschijning in David Cronenbergs media-horrorspektakel Videodrome en waagde zelfs de stap naar Broadway.
Dat al deze uitstapjes er niet direct toe bijdroegen om van Blondie een uiterst hechte formatie te maken, zal duidelijk zijn, maar toch besloot men na het verschijnen van de elpee The Hunter in ’82 tot het maken van nog één wereldtournee. Ver kwamen ze niet, want vrijwel direct na het begin van de toer stortte Chris Stein in. Een ernstige ziekte hield hem zes maanden in het ziekenhuis en medio ’83 staakte Debbie Harry zelfs al haar activiteiten om zich geheel aan Stein te kunnen wijden. De weg terug bleek lang en moeizaam, maar begin ’85 werd Chris uiteindelijk genezen verklaard en in oktober vorig jaar kwam ook op het platenfront weer een eerste levensteken van Debbie Harry via Feel The Spin, een nummer dat ze samen met Jellybean Benitez schreef voor de soundtrack van de rap-film Krush Groove. Jellybean nam ook de produktie voor zijn rekening. Daarnaast schijnt over niet al te lange tijd een nieuw solo-album het licht te moeten zien. Die elpee zal, in de Verenigde Staten althans, verschijnen op een nieuw label: Geffen. In de rest van de wereld blijft het bij het ‘oude’ Chrysalis.

Glenn: Had je nog verplichtingen aan Chrysalis?
Debbie: ‘Nou, ik had een contract met hen. Dat zou nog wel een tijdje gelopen hebben, maar het was toch aan herziening toe.’
Chris: ‘Geffen is voornamelijk artistiek georiënteerd. Ik wil geen namen noemen, maar voor de meeste maatschappijen is tegenwoordig de zakelijke kant van de dingen zo belangrijk geworden, dat ze totaal geen kijk meer hebben op wat zich momenteel afspeelt.’
Debbie: ‘In een persbericht heeft Chrysalis de zaak op een heel vriendelijke manier onder woorden gebracht. Daarin wordt alles uitgeledg.’
Chris: ‘Ja, daarin wordt gezegd: we hadden zo’n geweldige relatie, daarom is ze weggegaan.’
Debbie: ‘Ik heb nu gewoon een betere deal, voornamelijk dank zij mijn fantastische advocaat en manager Stanley Arkin. Dat is een heel taaie onderhandelaar en bijzonder bij de pinken.’
Chris: ‘De hele business is veranderd sinds wij de laatste keer zijn geïnterviewd. Zakelijke motieven zijn het enige wat tegenwoordig nog telt. Ze kunnen nu gewoon alles verkopen. Drie jaar geleden zei Mick Jagger tegen me, dat de maatschappijen inmiddels in staat waren om zelfs stront aan de man te brengen. Wat er tegenwoordig ook woor rotzooi aangedragen wordt, het kan verkocht worden.’
Glenn: Maar stront is niet zo lang houdbaar. Of hebben we het over vriesgedroogde stront?
Chris: ‘Zet maar een meid in een zwart leren jack met veel metaalbeslag neer en al doet ze een kieke gospel, MTV zendt het gegarandeerd uit. Een zwart leren jack, zwarte visnetkousen en het verschijnt geheid met grote frequentie op de buis. Zo lang de kleren maar goed zijn. Geen mens onthoudt al die videorotzooi, maar iedereen maakt zich daar zo druk over dat niemand nog enige verbeeldingskracht kan opbrengen. Je ziet ‘t over de hele linie, het is gewoon zielig. Terwijl het aantrekkelijke van popmuziek juist het feit is dat het iets ongrijpbaars heeft. Nu wordt ze door die video’s in een keurslijf geperst en dat brengt enorme beperkingen met zich mee. Iedere keer als ik bijvoorbeeld dat Dire Straits-nummer hoor, moet ik aan die stomme tekenfilmpjes denken. Vergelijk dat eens met een oud nummer van de Supremes: daarbij komen allerlei herinneringen aan vroeger los. De dingen die je deed, je tienertijd, je eerste auto enzovoorts. Dát is heel persoonlijk. Die associaties gaan veel verder. Zo gauw je er videobeelden bijsleept, wordt de kracht van een nummer aangetast. Stel je eens voor dat ze van alle nummers van de Beatles video’s hadden gemaakt. Die zouden nu gewoon zielig overkomen!’
Glenn: Maar Blondie heeft niet alleen één van de allereerste video-clips gemaakt, ze waren zelfs de eersten met een video van een hele elpee. Had je ook maar het flauwste idee dat je daarmee een monster hielp te verwekken?
Chris: ‘Nee. Ik ben altijd van mening geweest dat de beelden ondergeschikt waren aan de muziek.’
Debbie: ‘Tegenwoordig is dat fifty-fifty. Of nog erger.’
Chris: ‘Heel wat van die groepen bestaan alleen bij de gratie van hun uiterlijk, met muziek heeft ‘t niets meer te maken.’
Debbie: ‘Van Blondie werd altijd gezegd dat we te veel dreven op het imago en te weinig op de muziek. Het zal allemaal wel onze schuld zijn. Ha ha.’
Chris: ‘Een tijdje geleden zag ik een video met alleen maar één of andere fantastisch uitziende meid, die in haar ondergoed een nummer playbackte dat door een kerel werd gezongen. Daarmee is de cirkel wel rond, denk ik. Voor mij in ieder geval wel.’
Glenn: En wat voor soort video willen jullie nu gaan maken?
Chris: ‘We zitten er zwaar over te denken om nooit meer een video te maken.’
Debbie: ‘Ik heb altijd graag oude films willen gebruiken, journaalbeelden en zo. Gewoon aan elkaar geplakt. Maar ook dat is al gedaan.’

Blondie
Glenn: Hoe staat het eigenlijk met de groep Blondie? Zijn jullie nu officieel uit elkaar?
Chris: ‘Weet ik veel. Volgens mij zijn we all in 1975 opgeheven.’
Debbie: ‘1983.’
Chris: ‘In feite was het ’78, maar daarna hebben we toch nog drie elpees gemaakt.’
Debbie: ‘In 1983 kwam er een eind aan.’
Glenn: Wie heeft daartoe het initiatief genomen?
Debbie: ‘Ik.’
Chris: ‘Wie is er nou in dat soort dingen geïnteresseerd? Mij kan het geen moer schelen, wat er met groepen gebeurt. Zoals wat er met de Police aan de hand is.’
Debbie: ‘Of met Van Halen.’
Glenn: Maar die bestaan nog. David Lee Roth is er weliswaar uit, maar…
Debbie: ‘Ik gaf gewoon een voorbeeld.’
Glenn: Zou je geen nieuwe groep willen formeren?
Chris: ‘Alleen maar met robot-zombies die je volledig onder controle kunt hebben. Kijk, Blondie is eigenlijk opgericht door een stel kinderen dat samen aan iets begon en die broederlijke rivaliteit is altijd gebleven.’
Debbie: ‘Er is nooit professioneel samengewerkt.’
Chris: ‘Alles was gebaseerd op een zeepbel, een kinderdroom.’
Glenn: Maar dat geldt toch voor elke band?
Debbie: ‘Meestal wel, maar op die manier kom je nooit verder dan een bepaald punt. Als je na een aantal jaren nog door wilt gaan, moet je de zaken professioneel aanpakken.’
Chris: ‘En bij elke groep komen spanningen voor. Iedereen slaat dan door.’
Debbie: ‘Vooral als er geld bij komt kijken. Mensen slaan compleet door als het om geld gaat. Dat zie je steeds weer.’
Glenn: Dus je zou geen band willen formeren met mensen met wie je bevriend bent?
Chris: ‘Nee, je moet gewoon proberen om de hele zaak professioneel aan te pakken.’
Glenn: Maar valt zo’n professionele aanpak wel te rijmen met artisticiteit?
Debbie: ‘Die dingen hebben niets met elkaar te maken. Je kunt heel professioneel zijn, zonder je artistieke integriteit te verliezen. Vakmanschap legt je geen beperkingen op, het stelt je gewoon in staat om binnen een bepaald kader te werken zonder dat je daarbij op iemands tenen gaat staan.’
Chris: ‘Bovendien ben je dan niet zo overgevoelig waar het je werk betreft. In een band krijgt iedereen een klap van de molen te pakken. Zo gauw ze lid van een popgroep worden, danken ze dat ze Baudelaire zelf zijn. Eén van onze vrienden werkt voor een heel grote, heel bekende band en daar zie je precies hetzelfde gebeuren. Ze hebben allemaal ruzie. Ze praten geen van allen tegen elkaar.’
Debbie: ‘Zo erg was het bij ons nooit. Ik zou niet kunnen werken met mensen die niet tegen me wilden praten. Belachelijk.’
Glenn: Geloof je dat bij grote bands voorkomt? Dat ze niet meer tegen elkaar praten en alleen maar om ‘t geld bij elkaar blijven?
Debbie: ‘Oh zeker. Iedereen weet dat. The Who bijvoorbeeld. Die hebben tijdenlang niet tegen elkaar gesproken.’
Glenn: Ik heb pas onlangs gelezen dat Pete Townshend nogal aan drugs verslingerd is geweest. Ik dacht dat het zo’n keurige jongen was.
Debbie: ‘Ik heb ‘m maar een keer of twee ontmoet.’
Chris: ‘Ik dacht dat hij alleen maar zoop.’
Glenn: In ieder geval is hij tegenwoordig behoorlijk gewoontjes. Hij heeft zelfs een baan van negen tot vijf bij een uitgeverij. Heb jij wel eens nagedacht over wat voor soort werk je nou echt graag zou willen doen?
Debbie: ‘Ik heb de laatste tijd zoveel inspiratie opgedaan uit gerechtelijke verwikkelingen dat ik best advocaat zou willen worden. Maar dat kost jaren. En ik geloof niet dat ik echt dat soort hersens heb.’
Chris: ‘Als jij dat soort hersens had, zouden wij nu meer geld hebben.’
Debbie: ‘Dat is maar één onderdeeltje. Wat je als advocaat echt moet kunnen is…’
Chris: ‘…dat is hoe je van iemand anders moet profiteren. Daarop is het hele kapitalisme gebaseerd.’
Debbie: ‘Chris hou je mond! Ga naar Rusland als je zo graag een communist wilt zijn.’
Chris: ‘Dat is geen communisme daar. Dat weet je best. Het is geen haar beter. Het is bullshit. Ik beweer niet dat het slecht is om van een ander te profiteren. Het kapitalisme vergoelijkt dat en dat is net goed.’
Debbie: ‘Zaken zijn kwalijke zaken.’
Chris: ‘Dat hebben wij tenminste ondervonden.’
Debbie: ‘Nou en?’
Chris: ‘Nou en? Dit is voorlichting voor alle lezertjes. Ik zou hun willen aanraden om iedereen die ze tegenkomen neer te schieten. Ik zou ze één voor één pakken, om te zien hoe lang je daarmee door kunt gaan.’
Debbie: ‘Wel ja. Chris krijgt natte dromen van alleen maar het idee dat hij om zich heen kan slaan en trappen en net te doen alsof hij iedereen keelt die hij graag zou willen vermoorden.’
Chris: ‘Als ik een beginnende zakenman was, zou ik van iedereen met wie ik contact had de linkerpink afhakken. Op die manier kun je een prachtcollectie pinken aanleggen en iedereen blijft loyaal. Uit angst.’

DE LAATSTE PAAR JAAR
Glenn: Waarom leg je al die fans van jullie, die nu al zo lang in het duister hebben getast over wat er aan de hand was, niet uit wat er de laatste paar jaar is gebeurd?
Debbie: ‘Ik heb niet bepaald in ‘t duister getast.’
Chris: ‘Maar ik heb heel wat donkere uurtjes doorgebracht. Voor de tv.’
Glenn: Chris heeft een heel rare ziekte gehad. Hoe heette die ook alweer?
Chris: ‘Pemphigis vulgaris.’
Debbie: ‘Het klinkt ook behoorlijk vulgaris.’
Chris: ‘Het is bepaald een geweldige ziekte. Je huid versteent helemaal en valt dan in brokjes af. Op een gegeven moment leek ik net de oppervlakte van Mars.’
Debbie: ‘Ja, je zag er beslist rotsachtig uit.’
Glenn: Wanneer heb je dat opgelopen?
Chris: ‘Toen ik voor mijn eigen label, Animal Records, werkte. Ik raakte helemaal opgebrand. Oververmoeidgeid was een directe oorzaak.’
Debbie: ‘Hij heeft het in ’81 gekregen.’
Glenn: Maar je hebt er toch een tijd mee rondgelopen, voordat je wist wat er aan de hand was? Af en toe klapte je in elkaar.
Chris: ‘Ja, het is al een tijd latent aanwezig voordat het plotseling aan de oppervlakte komt.’
Debbie: ‘Dat gebeurde in ’81. We dachten eerst dat het astma was.’
Chris: ‘Tijdens die tournee in ’82 stortte ik in. Een tijdje later begon ik op een lepralijder te lijken. Het bleek een heel ernstige ziekte te zijn.’
Debbie: ‘Zes maanden lang heeft hij niet kunnen eten. Toen begon zijn huid af te vallen.’
Chris: ‘Dat ik bijna niets meer woog, beviel me eigenlijk wel. Ik kon niets eten omdat ik allemaal zweertjes in m’n mond had.’
Debbie: ‘Ik moest overal soep van maken voordat hij het naar binnen kon krijgen.’
Glenn: Wist je wat er met je aan de hand was?
Chris: ‘Aanvankelijk niet. Pas toen ik voor onderzoek in een ziekenhuis werd opgenomen, kwamen ze er achter. Het is een genetische ziekte, hoewel dat niet inhoudt dat iemand van je familie het absoluut ook moet hebben gehad. Een heel zeldzame kwaal. Ik heb één brief gehad van een knul die er ook aan leed. Maar ik heb ook stapels idiote brieven gehad. Je kunt het niet zo gek bedenken. Geweldig.’
Debbie: ‘We hebben massa’s heel aardige brieven gehad. En niet één vervelende reactie. Iedereen was reuze aardig. Ik heb ze allemaal bewaard.’
Chris: ‘Tien, vijftien jaar geleden zou ik er nog aan gestorven zijn.’
Debbie: ‘Dat komt omdat de ziekte ongeneeslijk was totdat ze steroïden ontdekten. Voor die tijd stierf je aan infectie, want doordat je huid overal open ligt raakt je immuniteitssysteem naar de knoppen. Dus dan ben je overal vatbaar voor.’
Chris: ‘Maar steroïden gooien je hele stofwisseling door de war. Ze hebben rare bijverschijnselen. Nu krijg ik steeds kleinere doses en ik hoop er met een paar maanden helemaal vanaf te zijn. De ziekte is bedwongen.’
Debbie: ‘Ze houden zijn bloed scherp in de gaten. Het had allemaal met stress te maken. Chris verwerkte stress-situaties niet goed.’
Chris: ‘Het zou in ieder geval niet gebeurd zijn als ik een ander beroep had gehad. Toen ze me pas die steroïden begonnen toe te dienen, kreeg ik fantastische hallucinaties. Ik had helemaal geen benul van mijn omgeving, ik was overal ter wereld behalve in het ziekenhuis. Een soort astrale tournee. Soms werd ik wakker en dan dacht ik dat ik in Cuba was. Of in Hongkong.’
Debbie: ‘Hij bleef maar toeren. En hij herkende geen mens meer.’
Chris: ‘Nou ja, voordat ik ziek werd wist ik ook al nauwelijks wie wie was.’
Debbie: ‘Maar hij wist niet eens meer waar we woonden.’
Chris: ‘Van steroïden ga je veel sterker hallucineren dan van al die psyche-delische drugs. En toen ik uiteindelijk alle vijf weer op een rijtje had werd ik stapelgek van dat ziekenhuis. Maar dit is eigenlijk een vervelend onderwerp om over te praten.’
Glenn: Maar de meeste mensen weten niet wat er met je aan de hand was.
Chris: ‘Dan weten ze het nu. Een moordziekte hoor, ik kan ‘m aanbevelen. Iedereen moet ‘t maar eens proberen. Het is beter dan AIDS, want je gaat er tenminste niet dood aan.’
Debbie: ‘Je hoeft alleen maar steroïden te nemen, waarvan je haren dan recht overeind gaan staan.’
Glenn: Je haar ziet er nu vrij normaal uit.
Chris: ‘Dat komt omdat ik nu vrij kleine hoeveelheden krijg. Steroïden zouden een prima middel tegen kaalheid zijn, als je er maar niet zo dik van werd. Daardoor ben ik nu nog steeds veel te zwaar.’
Glenn: Het misstaat je niet.
Chris: ‘Ik heb nu wel wat weg van zo’n motormaniak. Ik denk er zwaar over om een tatouage op m’n pens te laten zetten: iets van een adelaar met een bierblikje in z’n klauwen.’

ACTEREN
Glenn: Ben je nog van plan om meer films te gaan maken?
Debbie: ‘Ik hoop het van harte.’
Glenn: Heb je wel eens een aanbod afgeslagen voor een film die later een succes bleek?
Debbie: ‘Nee, eerder omgekeerd. Ik werd afgewezen voor films die later een succes bleken.’
Glenn: Wat is het gekste scenario dat je ooit aangeboden werd?
Debbie: ‘Nou ik heb een paar heel maffe gelezen. In één daarvan werd op het laatst mijn hoofd afgehakt.’
Chris: ‘Dat was ‘n goeie.’
Debbie: ‘Hou je kop! Ik heb audities voor Birdy gedaan. Dat was een goeie film.’
Chris: ‘Maar zo verschrikkelijk traag.’
Glenn: Ik heb onlangs VIDEODROME weer gezien. Daarin was je heel goed. Ik ben verbaasd dat je daarna geen goede rollen hebt gekregen. De kritieken waren ook prima.
Debbie: ‘Oh ja, die waren veel beter dan ik durfde te hopen. Maar het tijdstip was ongelukkig, het gebeurde allemaal net toen Chris in het ziekenhuis lag.’
Glenn: In dat Broadway-stuk speelde je een vrouwelijke worstelaar. Hoe vond je dat?
Debbie: ‘We hebben drie weken lang proefvoorstellingen gegeven en het publiek vond het prachtig. Maar bij de produktie zijn grove fouten gemaakt. Ze hadden nooit op Broadway moeten beginnen en er had veel meer voorpubliciteit moeten zijn. En ze hadden er meer worstelaars bij moeten betrekken.’
Chris: ‘De enige slimme zet die ze gedaan hebben, was het feit dat ze Debbie en Andy Kaufmann inhuurden. Voor de rest klopte er niets van. De regisseur had een Schots rokje aan…’
Debbie: ‘Maar het was fantastisch om te doen en ik vond het prachtig om over het hele toneel rondgesmeten te worden.’
Glenn: Heb je nog moeten trainen voor dat worstelen?
Debbie: ‘Ik heb acht weken lang geoefend met de Engelse kampioen vedergewicht als trainer.’
Glenn: En is het nu echt allemaal nep?
Debbie: ‘Helemaal niet. Je hebt wel degelijk pijn. Af en toe kreeg ik behoorlijk op m’n donder.’
Chris: ‘We hebben die lui allemaal ontmoet. Ze hebben overal littekens.’
Debbie: ‘Hun ruggen gaan eraan, hun knieën gaan eraan, het is net als bij elke andere sport. Je leert wel hoe je moet vallen en zo, maar je kunt behoorlijke beoordelingsfouten maken. Als je één verkeerde beweging maakt terwijl je iemand tegen de vlakte werkt, kun je zijn been breken.’
Glenn: Jij was al met worstelen bezig lang voordat Cyndi Lauper ten tonele kwam. Beschouw je jezelf als de sterkste zangeres?
Debbie: ‘Welnee! Ik ben poeslief. Ik zou het niet graag aan de stok krijgen met de Weather Girls.’
Chris: ‘Debbie zou Kate Bush wel aan kunnen.’
Debbie: ‘En Cyndi Lauper. Zeg maar waar en wanneer.’
Chris: ‘Die video van Mick Jagger en David Bowie zou een stuk leuker zijn geweest als ze hadden gevochten in plaats van te dansen. Een moddergevecht bijvoorbeeld. Met van die kleine bikinibroekjes aan. De vrouwtjes zouden het prachtig hebben gevonden.’
Chris: ‘Als die glitterbandjes van tegenwoordig… verbazingwekkend! Al die belangrijke heavy metal-groepen zien eruit als de New York Dolls in 1972. En ik heb foto’s van de New York Dolls in heavy metal-tijdschriften gezien. Daarvan ga ik uit m’n bol.’

SONGSCHRIJVEN
Debbie: ‘Die kennismaking met Jellybean Benitez was een geweldige ervaring. Het is een aardige gozer en hij barst van ‘t talent. Ik vond ‘t leuk om samen met hem te schrijven. Ik heb er altijd plezier in gehad om samen met de jongens in de band songs te schrijven.’
Glenn: Heb je met veel verschillende mensen samen geschreven? Krijg je altijd de muziek pasklaar aangeleverd zodat je er teksten bij kunt maken of is het echt een kwestie van samenwerken?
Debbie: ‘Dat varieert. Ik heb alles geprobeerd, we hebben zelfs songs live uitgewerkt. X Offender bijvoorbeeld. En met Nigel Harrison heb ik op die manier One Way Or Another gedaan. Call Me heb ik direct geschreven nadat ik een ruwe versie van de film American Gigolo had gezien.’
Glenn: Ik ben zelf altijd erg gecharmeerd van die interviews waarin ze een songtitel noemen en daar dan uitgebreid over doorzagen. Met The Beatles bijvoorbeeld. Zal ik een gewoon eens paar titels noemen? PRETTY BABY bijvoorbeeld.
Debbie: ‘Dat gaat over Brooke Shields.’
Chris: ‘Dat was een soort imitatie-Motownsong.’
Debbie: ‘We hebben Brooke leren kennen toen ze nauwelijks meer dan een kind was. En toen we haar opnieuw ontmoetten torende ze gewoon boven ons uit. Ze was letterlijk opgeschoten. Maar een schatje.’
Chris: ‘Ik heb zelfs haar handtekening gevraagd. Twaalf was ze toen.’
Glenn: FADE AWAY AND RADIATE.
Chris: ‘Dat schreef ik omdat Debbie altijd in slaap viel met de tv aan.’
Debbie: ‘Ja, dat gaat over mij. Dat zinnetje: wrapped like candy in the blue neon glow vind ik prachtig. Daar houd ik echt van.’
Chris: ‘Het was een psychedelisch liefdesliedje zoals Robert Fripp zo zo mooi kon schrijven.’
Debbie: ‘Mike Chapman, onze producer, werd helemaal krankjorem van Fripp. Die speelde zo ongelooflijk hard dat Chapman er nauwelijks naar kon luisteren.’
Glenn: HEART OF GLASS.
Chris: ‘Die song stamt nog uit de oude tijd. Het was oorspronkelijk een funky nummer dat we wat veranderd hebben. Het komt al voor op onze allereerste demo.’
Glenn: Het is grappig als je bedenkt hoe controversieel dat nummer destijds was. Dat kwam natuurlijk omdat disco toen nog een smerig woord was en jullie als rockband met een discoliedje kwamen.
Chris: ‘Ach ja, en tegenwoordig ziet iedereen daar wel brood in.’
Debbie: ‘Maar wij kwamen er ‘t eerst mee.’
Chris: ‘En niemand heeft er nu problemen mee als er concessies moeten worden gedaan. Iedereen probeert gewoon om nog sneller en nog beter meer te verkopen.’
Glenn: DENIS
Debbie: ‘Dat was een oud liedje van Randy And The Rainbows, dat ik leuk vond. Een schattig nummertje.’
Glenn: Had je verwacht dat het zo’n grote hit zou worden?
Debbie: ‘Nee.’
Glenn: Van welk nummer verwachtten jullie dan veel?
Chris: ‘Ik wist dat The Tide Is High ‘t heel goed zou doen.’
Glenn: Ik dacht dat ISLAND OF LOST SOULS van de elpee THE HUNTER wel heel goed zou lopen, maar dat is nooit meer dan een jukebox-hitje geworden.
Debbie: ‘Dat nummer heeft niet genoeg promotie gehad.’
Chris: ‘En het feit dat de Engelsen toen net in de Falklands-affaire verwikkeld waren deed ‘t ook geen goed. In Europa dacht men destijds dat het nummer over de Falkland Eilanden ging. Zielig.’
Glenn: THE HARDEST PART
Chris: ‘Dat was de allereerste witte funk-song die ooit is opgenomen. Heavy metal-funk, echt grensverleggend.’
Glenn: UNION CITY BLUE
Debbie: ‘Dat was één van Nigels Engelse kroegliedjes. Ik werkte op dat moment aan de film Union City en de video is daar ook opgenomen.’
Chris: ‘Heel waarschijnlijk was het één van de allereerste video’s met beelden uit een helikopter.’
Debbie: ‘Nou nou, Chris!’
Chris: ‘Okay, noem dan eens twee eerdere pogingen?’
Debbie: ‘Ik zou ‘t niet weten.’
Chris: ‘Zie je wel?’
Debbie: ‘Ach krijg ‘t heen en weer.’
Glenn: EAT TO THE BEAT
Debbie: ‘Ik zei tegen Clem Burke, Blondie’s oude drummer, dat ik een nummer wilde maken à la Mickey’s Monkey en dat was het resultaat.’
Glenn: Ik vond de teksten op die hele HUNTER-elpee nogal aan de bizarre kant. Abstract.
Debbie: ‘Ja hè? Ik denk dat dat komt omdat ik helemaal geen zin had om die elpee te maken. Ik had genoeg van de band. Die plaat heb ik echt tegen mijn zin moeten maken. Daardoor is alles wel heel intens geworden. Ik voelde me destijds ook nogal bizar. Ik las veel science fiction, Robert heinlein, Doris Lessing, dat soort dingen.’
Glenn: FOR YOUR EYES ONLY
Debbie: ‘Dat had eigenlijk de titelsong van een James Bond-film moeten zijn. Wij verkeerden in de veronderstelling dat ze ons gevraagd hadden dat te schrijven, maar uiteindelijk bleek dat ze al een nummer hadden dat ik dan moest zingen. Toen heeft Kate Bush het gedaan. Oh ne… Sheena Easton.’

PUNK
Glenn: We zijn inmiddels zo’n beetje toe aan de tiende verjaardag van de punkbeweging, denk je niet?
Chris: ‘Ja zeker en het wordt nog steeds niet geaccepteerd.’
Glenn: Kun jij je nog herinneren wanneer voor het eerst de term ‘punk rock’ werd gebruikt?
Chris: ‘Ja hoor. Vlak voordat het tijdschrift Punk Magazine op de markt verscheen, hing ineens heel New York vol met posters waarop stond “Punk Is Coming”. Wat is nou punk?’
Glenn: Volgens mij is de term ingeburgerd dank zij dat blad.
Debbie: ‘Dat geloof ik ook.’
Chris: ‘Volgens mij kun je wel eerdere vermeldingen vinden.’
Debbie: ‘Maar Punk Magazine heeft eigenlijk de hele beweging opgestart. Voor die tijd sprak niemand van punk rock.’
Glenn: Zagen jullie jezelf als een onderdeel van punk rock?
Debbie: ‘Wij hebben altijd volgehouden dat we gewoon pop maakten.’
Glenn: Is het niet zo dat de term ‘new wave’ uit de koker kwam van Sire Records, omdat ze daar niet wilden dat de Talking Heads als punk werden geafficheerd?
Debbie: ‘Nee, de naam kwam uit Engeland.’
Glenn: Volgens mij was het toch een weloverwogen poging om een alternatief voor punk te vinden. Dat was nogal een beladen term. En new wave was, anders dan punk, geen straatgebeuren.
Debbie: ‘Bands hadden er bezwaar tegen om punk genoemd te worden, omdat ze dan niet op de radio gedraaid werden. Ik weet nog wel dat journalisten in Chicago bang waren om met mij te praten omdat ze dachten dat ik punk was. Ze hadden een soort angst dat ik ze in elkaar zou rammen.’
Chris: ‘Tegenwoordig is heavy metal eerder punk rock dan punk rock zelf. Neem Wendy O’Williams.’
Debbie: ‘Ik houd van hardcore.’
Glenn: Muzikaal gezien hebben hardcore en heavy metal nogal wat van elkaar weg. Het verschil zit ‘m in de aanpak: bij de eerste vorm is dat een sociale, bij de andere een kapitalistische.
Chris: ‘Heavy metal en punk rock zijn in feite altijd van één laken een pak geweest. Neem nou MC5, dat was toch eigenlijk een gewone heavy metal groep.’
Debbie: ‘Ik denk dat ik op mijn nieuwe plaat een hardcore song ga doen.’
Chris: ‘Een psychedelische country hardcore-song.’

DE BOODSCHAP.
Debbie: ‘Er wordt gezegd dat we aan een comeback werken, maar het is geen kwestie van een comeback. We hebben gewoon een nogal uitgebreide vakantie genomen. We zijn nog nooit eerder op vakantie geweest.’
Glenn: Heb je nog een laatste boodschap voor je fans?
Debbie: ‘WE LOVE YOU.’

Photos by David Michael Kennedy