Hitkrant

June 5th 1980

BLONDIE – STORY (1)
DEBBIE HARRY: de Stem

Verwoede pogingen om de view heren van BLONDIE te betrekken in het spel dat populariteit heet, zijn begin dit jaar gestaakt. Blondie is geen drummer, geen gitarist, geen bassist, geen kombinatie daarvan. Blondie is een vrouw die altijd een meisje zal blijven, met als handelsmerk een mislukte kleurspoeling en een fanclub waar Brigitte Bardot in haar topjaren jaloers op zou zijn geweest. DEBORAH HARRY in drie afleveringen: het Lichaam, het Koppie (de inhoud daarvan) en deze week de Stem.

Het speelt zich af in New York, maar het zou net zo goed Hollywood of de filmsstad Cannes kunnen zijn. In het kort komt het verhaal hier op neer: jonge vrouw komt niet aan de bak als zangeres, vecht zich kapot en slaagt uiteindelijk na veel vallen en opstaan.

Geen hitgroep
Doek, applaus, alleen zou Debbie zelf niet zo tevreden zijn met dit draai boek. Twee jaar geleden, tijdens de opnames van de elpee ‘Parallel Lines’ was zij nog bang dat Blondie een echte hitgroep zou worden. ‘Ik zou wel eens flink op m’n bek willen gaan,’ vertelde ze me toen in New York. ‘Om weer eens te voelen wat dat is.’
Op haar bek gaat ze in het begin van de jaren zeventig met de groep WIND IN THE WILLOWS. Na een loopbaan als serveerster en groupie begint ze samen met een kennis een fomatie die louter folkmuziek ten gehore brengt. De popmuziek bevindt zich in een overgangsfase, is nog op zoek naar een nieuw gezicht, maar dat folkmuziek daarvoor niet in aanmerking komt, staat als een paal boven water.

Chris Stein
Die kennis heet overigens CHRIS STEIN; net als Debbie heeft hij een blauwe maandag op de kunstakademie gezeten. Chris wilde nog wel doorgaan met Wind In The Willows, maar Debbie gooit het over een andere boeg. Een periode waarover ze zich nog steeds schaamt!
Toch betekende de porno-groep THE STILETTOS de eerste bekendheid voor Debbie en Chris. Avond na avond brengen ze samen met nog een stel schaars geklede muzikanten een razende show die echter meer geschikt is voor de rosse buurt dan voor het poppubliek. Debbie: ‘Het was een groep met drie zangeressen/danseressen. Toen vond ik het heel normaal wat ik deed. Er moest tenslotte brood op de plank komen, maar als ik er nu op terugkijk, ervaar ik die periode als een nachtmerrie.’
Overdag heeft het tweetal weinig anders te doen dan te luisteren naar platen die afkomstig zijn uit de drug-store-zaak van de ouders van Debbie. Chris: ‘We luisterden naar The Ronettes, de Shangri-Las en de Surfaris. Groepen uit de Twist-periode. We luisterden er zo aandachtig naar dat het stemgeluid van Debbie langzaam maar zeker veranderde. Bij Wind In The Willows klonk ze nog als een vrouwelijke Bob Dylan, maar toen begon ze een geluid te ontwikkelen dat het best omschreven kan worden als ’emotieloos’.
Het stemgeluid dat de Stilettos een platenkontrakt zou hebben kunnen opleveren. Debbie weigert echter. Waarom doet zij dat op een belangrijk moment in haar karriere? Dat lees je in de volgende aflevering: HET KOPPIE