Muziek Expres

November 1978

DEBBIE WORDT
BLONDIE ALS
DE BUREN
SLAPEN
Debbie Harry, de ‘femme fatale’ van Blondie, is in de ogen van haar publiek een brutale opdonder. Schaamteloos shockeert ze de oudere generatie met naakfoto’s en schuttingtaal. Handig manipuleert ze de jongere garde met op maat gesneden muziek en bijpassend image. ME dook achter Debbie’s uiterlijke verschijningsvorm en ontdekte een aan zichzelf twijfelend huisvrouwtje…
“Als we in Nederland zijn, komen jullie maar even langs,” voegde Chris Stein ons enkele maanden geleden toe na een interview in New York. Als we die afspraak bij een bezoek van de groep aan ons land echter gestand willen doen, stuiten we op een muur van onbegrip bij Blondie’s management. Peter Leeds, de grote man achter de Blondie-schermen, voegt ons zelfs toe: “Er is geeb tijd voor een interview. Verzin maar wat, dat gebeurt zo vaak.” Omdat wij als toonaangevend blad weigeren aan dat soort riooljournalistiek mee te doen, sluipen we na afloop van een optreden naar Debbie’s kleedkamer. De pop-diva is duidelijk verrast als ze ons ziet. Chris trouwens niet minder. Om ons geen getuige te laten zijn van het afschminken van Debbie, vraagt hij ons later op de avond naar hun hotelkamer te komen.
‘Soms spuug ik op de business’
In afwachting van onze komst heeft Debbie al vast wat drank laten aanrukken. Chris blijkt beneden in de bar het succes van Blondie’s optreden te begieten en laat ons via Debbie weten met een uurtje boven te zullen komen. Debbie heeft nauwelijks make-up op. Ze komt angstvallig dicht bij de leeftijd van 33 jaar, iets wat haar fans nauwelijks willen geloven. Tegelijkertijd is ze veel menselijker dan we hadden durven hopen. Ze lijkt onze gedachtengang te kunnen doorgronden en vraagt: “Vind je het gek, dat ik me heb afgeschminkt? Had je me liever met plamuur gezien?” We schudden ons hoofd en stamelen, dat we niet hadden verwacht met een volkomen andere Debbie geconfronteerd te worden. “Wat je voor je ziet, is de werkelijke Debbie Harry. Zo loop ik ook in New York rond als ik toevallig een dagje vrij heb. In wezen ben ik een doodnormaal huisvrouwtje, dat niets liever wil dan een lekker potje koken voor haar man. Dat het prachtig vindt om na afloop van het eten samen af te wassen en daarna lekker naast haar vent op de bank te kruipen. Ja, het standaard-vrouwtje. Nou en? Mag ik alsjeblieft?” We maken haar attent op het feit, dat haar pop-image dan wel verrekte ver van haar eigenlijke karakter af ligt. Dat moet toch consequenties oproepen? Debbie: “Natuurlijk heb ik het er wel eens moeilijk mee. Soms spuug ik op de business. Dan vind ik mezelf zó walgelijk. Zó verdorven. Bij die foto-tentoonstelling in London bijvoorbeeld, hoopte ik steeds maar weer dat er een ander op al die afschuwelijke prenten stond. Belachelijk natuurlijk, want ik heb er zelf aan meegewerkt. Maar toch… Ach, waar maak ik me ook druk over? leder beroep heeft zijn schaduwzijden.”
‘Ik heb altijd in de belangstelling willen staan’
Debbie nipt peinzend aan haar glas whisky. Ze lijkt in een andere we reld te vertoeven. Lijkt een heel ander typetje te zijn dan de vamp, die zij op het toneel uitbeeldt. Ze kijkt ons aan en vervolgt: “Eigenlijk ben ik een vreemd wicht. Mijn leven lang heb ik in de belangstelling willen staan. Ik heb er altijd voor gevochten om populair te zijn. Met de eerste groepen is dat nooit gelukt, met Blondie wel. Natuurlijk komt dat voor een belangrijk gedeelte, omdat ik mijn vrouw-zijn op een sensuele manier heb uitgespeeld. De publiciteit is daarop ingesprongen. Ik maak me sterk, dat we als groep nooit zo’n erkenning hadden gekregen als ik me niet als sexbom had laten exploiteren. Je hebt het in feite in de vorige Muziek Expres zelf geschreven. Muzikaal stellen we weinig voor, laten we elkaar niets wijsmaken. Ik ben geen geweldige zangeres, de jongens zijn geen muzikale duizendpoten. Misschien hebben we compositorisch gezien weinig fantasie. Maar je moet natuurlijk niet vergeten, dat we moeten groeien. We staan helemaal aan het begin. In feite worden we ook geleefd door onze platenmaatschappij. Die heeft in ons een melkkoetje ontdekt. Heeft ook in ons gigantisch geinvesteerd. Logisch, dat die mensen zoveel mogelijk geld willen maken. Chris en ik hebben bepaalde ideeën over wat Blondie uiteindelijk voor muziek zou kunnen maken. We zijn nog niet zo ver, dat we die ideeën uit kunnen werken. In de eerste plaats zouden we waarschijnlijk direct ons publiek van nu verliezen, in de tweede plaats zouden we bonje krijgen met onze platenmaatschappij. Maar ooit zullen we ons ware gezicht laten zien. Muzikaal en qua image. Dan zullen ook jullie een andere mening over de groep hebben.”
‘Populariteit geeft me persoonlijkheid’
Debbie’s monoloog is gedeeltelijk gevolgd door Chris, die zijn makkers beneden aan de bar alleen geleten heeft. Als Debbie stopt, mompelt hij een verontschuldiging en neemt direct het gesprek over. “Een raar interview wordt dit zeg. Daar zullen de fans niet blij mee zijn. Maar goed, laat ik mijn kant van de zaak ook maar eens belichten. In wezen ben ik ook niet zo’n rare knaap als het publiek wel denkt. Dat is het vervelende van deze popbusiness. Je wordt en een bepaald keurslijf gedwongen. Commercie heet dat, geloof ik. Als je jezelf zou zijn, ben je uitgekakt. Het publiek heeft een bepaald idee van hoe je moet zijn. Als je daar niet aan beantwoordt, kun je het schudden. Dat roept consequenties op voor je persoonlijk leven. Debbie heeft het er vaak moeilijk mee. Maar dat komt waarschijnlijk, omdat zij veel meer geëxploiteerd wordt. In wezen is zij Blondie. Die over-exposure is gevaarlijk voor de groep, maar ook voor Debbie. Het vreet aan haar. Zij zou het liefst thuis in New York met de buurvrouwen zitten keuvelen. Dat kan niet één, omdat we zo verschrikkelijk weinig tijd hebben. Punt twéé, omdat de buren ons toch met een scheef oog aankijken. De mensen geloven al die overdreven verhalen. Als er weer eens een naaktfoto gepubliceerd wordt, of ze schrijven iets lulligs, merk je dat direct. Ik heb daar veel minder last van. Maar ik heb dan ook een heel ander karakter. Ik freak ontzettend op deze business. Ik durf zelfs te zeggen, dat ik mijn persoonlijkheid ontleen aan mijn populariteit. Bovendien vergoedt geld veel, dat wil ik best toegeven. Maar Debbie is anders. Eigenlijk zou ze er zich minder van aan moeten trekken. Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”
Chris geeuwt nadrukkelijk. Zonder iets te zeggen, maakt hij ons duidelijk dat het gesprek afgelopen moet zijn. Debbie wil het laatste woord: “Maak er geen al te melodramatisch verhaal van. Dat zou ik vervelend vinden tegenover mijn publiek. Trouwens, ik begin er al aan te wennen. En wat die buren betreft, die slapen dikwijls al lang als ik ga leven…”

Blondie wordt filmdiva
Blondie’s zangeres, Debbie Harry moest onlangs twee filmaanbiedingen afslaan, omdat zij geen tijd voor de opnames vrij kon maken. Ze wilde niet zeggen wat voor aanbiedingen het waren, maar liet duidelijk doorschemeren dat zij niet zal blijven volharden in het afwimpelen van dergelijke lucratieve aanbiedingen.
Eerst moet echter Amerika nog steeds veroverd worden en dat kost veel tijd. Daarnaast wordt er regelmatig in Europa opgetreden. Debbie had uitgerekend dat de meeste tijd verloren ging met het vliegen van het ene naar het andere land. Wanneer de groep op wereldschaal erkenning heeft gekregen, zal Debbie zeker overstag gaan en in een paar films de hoofdrol vervullen.