Hitkrant

28 September 1978

DEBBIE HARRY
HEEFT LANGE TENEN!

Mick Boskamp

Ze zegt nooit ‘goeiendag’, ‘hallo’ of ‘hoe gaat het ermee?’ Of ze negeert je straal, of ze komt plotseling naar je toe om dan spontaan een gesprek te beginnen. En of je haar nu in New York opzoekt of haar in de lounge van het American Hotel in Amsterdam ontmoet, het schijnt op DEBBIE HARRY’s humeur geen invloed te hebben. Dit verhaal gaat dan ook over ‘de vorm van de dag’.

‘Wanneer en hoe laat?’
‘Eh, sorry, maar het kan niet doorgaan’
‘Wat?’
‘Debbie is niet meer aanspreekbaar…’

Het American Hotel: het pluche is al aardig aangevreten en de portier maakt bij het knikken een knarsend geluid. Toch past die terug-in-de-tijd-sfeer uitstekend bij het schepseltje die met een boodschappenkarretje achter zich aan op me toestapt.
Ja, ja: ze begint te praten! ‘Die regisseur van Rock Planet. Is die soms een beetje getikt? Dit was niet alleen meer een kwestie van taalbarrière. Alles wat ik deed, elke beweging die ik maakte, was fout. Hij sleurde me zelfs het podium op! Oh, daar komt Chris. Bukken!’

‘Ben je nu alweer aan de lijn?’
‘Kijk je kan dan misschien wel manager van Blondie zijn en…’
‘Luister, je weet wat ik heb gezegd: geen interviews!’

CHRIS STEIN, de vriend, komt briesend op ons af ‘Waar heb je de coca-cola gelaten? En wat heb je verdomme met m’n schoenen uitgevreten?’ Debbie doet het bijna in haar broek van het lachen. Met doorgezakte benen en haar hand voor de mond doet ze me aan een schoolmeisje denken.
‘Als jij zo grappig bent om midden in de nacht keihard de radio aan te zetten, dan is het laten vollopen van je schoenen met coca-cola maar een milde wraak, meneertje!’

‘Maar…’
‘We kunnen zo nog wel uren doorgaan. Nee is nee. Ik vind het ook vervelend.’

Als Chris een beetje afgekoeld is, vraag ik hem wat hij zelf van het eindresultaat vindt. Niet Debbie dus, maar de nieuwe elpee. ‘Ja, die Chapman is natuurlijk een slimme producer. Toch vind ik het jammer dat een heleboel songs door hem zijn afgeketst. Té progressief vond hij ze. Goed, iedereen z’n eigen aanpak, iedereen z’n eigen mening. Dus voor een volgende elpee dan maar.’
Daar heb je CLEM BURKE, de drummer die zo veel op PAUL McCARTNEY lijkt. Hij schijnt ook vannacht door Chris in z’n slaap te zijn gestoord. ‘Chris, dat flick je me nooit meer!’ Chris: ‘Debbie hier heeft al wraak genomen.’ Als Clem hoort hóe, barst-ie in een snikkend lachen uit. Debbie: ‘Hij heeft ook zulke lange tenen!’ Een blik op de schoenmaat van Chris is genoeg: Debbie heeft humor.

‘Ik heb ze gesproken’
‘Wanneer?’
‘Vanmiddag. Voordat ze naar Eindhoven vertrokken.’
‘Hoe lang?’
‘Vijf minuten’
‘Lang genoeg voor een interview…’