Joepie

Sept 24th 1978 – page 48-49
BLONDIE EN DEBBIE
KENNEN NU OOK
DE ANDERE KANT
VAN DE MEDAILLE

Het is nauwelijks een half jaar geleden dat de groep Blondie bij ons begon door te breken, maar in die korte tijd is vooral zangeres Debbie Harry een begrip geworden. Debbie-foto’s en -posters vind je overal. Debbie is een ster, maar ze moet er ook de gevolgen van dragen. Ze heeft de andere kant van de medaille leren kennen en daar is ze niet onverdeeld gelukkig mee.

OPGEJAAGD DOOR
FOTOGRAFEN

Vanuit het Blondie-kamp heeft men dan ook gereageerd. De slogan “Blondie is a group’ heeft twee bedoelingen. Het wordt inderdaad tijd dat Blondie niet langer met Debbie alleen vereenzelvigd wordt. De vijf jongens dragen ruimschoots hun steentje bij, zoals op de nieuwe elpee ‘Parallel Lines’ duidelijk wordt bewezen. Debbie heeft dat altijd zelf beklemtoond, maar voor de grote massa zijn zij nog altijd niet meer dan een begeleidingsgroep. En daar moest verandering in komen. Ook al omdat het Debbie zelf zo langzamerhand wat teveel wordt. De druk vanuit de pershoek en de muziekbusiness wordt te zwaar. ‘De lange toernees en de vele optredens hinderen mij niet’, zegt Debbie. ‘Dat heb ik, of hebben wij allemaal, zelf gewild. Il leef me trouwens nog steeds helemaal uit tijdens een konsert. Maar tussendoor is het echt niet meer te doen. Ik kan mijn neus niet uit de deur van mijn kleedkamer steken, of ik word verblind door het flitslicht van een fotograaf. In het begin is zoiets wel fijn natuurlijk. Maar op de lange duur voel je je achtervolgd’. Tot begin dit jaar verliep alles nog prima. De groep toerde een half jaar en bouwde zich snel een reputatie op. Dat de pers zich vooral op Debbie koncentreerde leek normaal. ‘Bij een groep als the Rolling Stones bijvoorbeeld draait tenslotte toch ook alles rond Mick Jagger. De zanger staat tenslotte meest in de belangstelling, en als het hem dan nog om een knappe jongedame gaat wordt het natuurlijk erger’. Zo vatten de jongens in de groep het filosofisch op. ‘De fans zullen zelf wel realiseren dat wij er ook bij horen. Dat is alleen een kwestie van tijd’.

MUZIEK STAAT CENTRAAL

Maar voor Debbie is het in tussen teveel geworden. Optreden wordt voor haar tijdens de toernee de enige uitlaatklep, want daarbuiten kan ze zich bijna niets meer permitteren. Van de hotelkamer naar de konsertzaal, en als het wat wil meezitten, kan er ‘s avonds laat mis schien nog iets gegeten worden in een minder bekend, intiem restaurant waar niet teveel volk komt. Maar de volgende dag wacht wel weer een persjongen, een fotograaf of iemand van de platenfirma die haar dringend nodig heeft. Het wordt teveel van het goede, en Debbie zou de eerste rockster niet zijn die aan een instorting ten prooi valt. ‘De fans, punks of gewone kids hinderen me niet’, zegt ze. ‘Maar de reaktie van de man in de straat die eigenlijk niet eens van onze muziek houdt, is onaangenaam. Ze beschouwen me precies als een seksobjekt, en ik wil echt wel op een andere manier gewaardeerd worden. Ergens is het natuurlijk mijn eigen schuld. Ik ben altijd nogal ronduit voor mijn mening uitgekomen. Zelf voel ik me door het sukses niet veranderd en ik bliljf me gedragen zoals ik het mijn hele leven gedaan heb. Maar dat mag je als vrouw in deze business blijkbaar nog steeds niet doen. Daarom zou ik liever wat meer met rust gelaten worden. We probered zoveel mogelijk om fotografen en perslui die alleen maar voor mij komen, af te wimpelen. Wie echt in de muziek van Blondie geinteresseerd is, blijft welkom. Maar die sensatiejagers hebben wat mij betreft hun portie gehad’.

HET IS FIJN WERKEN MET DEBBIE
Als je een paar dagen met Blondie optrekt, valt het ook op hoe de vijf mannelijke laden van de groep hun zangeres vertroetelen. Eens dat het hen duidelijk wordt dat je niet alleen voor Debbie aan hun slippen hangt, praten ze er ook gemakkelijk over. Van ruzie binnen de groep of kliekjesvorming is geen sprake, wat sommige persbronnen ook mogen insinueren. “Het is natuurlijk niet plezierig om altijd maar als begeleider van Debbie afgeschilderd te worden,” zegt bassist Nigel Harrison en daarmee spreekt hij voor de hele groep. “Maar we weten wel wat wij voor haar betekenen en zij weet wat ze aan ons te danken heeft. Laat ze maar schrijven wat ze willen, wij zijn ervan overtuigd dat we het ook als groep kunnen waarmaken. Eigenlijk is het een rare toestand. Als iemand met ons komt praten, vraagt hij altijd of het niet te moeilijk is om met, of in de schaduw van, Debbie te werken. Maar niemand denkt eraan om eens te peilen of het goed is ook. En dat is het. Het is allemaal fijn om een zangeres als Debbie voor je te hebben. Dit is bijlange mijn eerste groep niet meer, maar als muzikant heb ik me nog nooit zo thuisgevoeld. Al ben ik als Engelsman dan ook een soort buitenbeentje bij die vijf Amerikanen.”
Organist Jimmy Destri be aamt het. “We hebben een ster in onze groep en we zijn er blij mee ook. Maar je mag niet vergeten dat we als groep nooit zo ver geraakt zouden zijn als niet iedereen ergens zijn muzikale zeg had. We voelen ons niet echt verstikt door Debbie. Als onze muziek zo aanslaat, is het ook omdat ze door zes hard samenwerkende mensen gemaakt wordt.”
Debbie en Chris zitten er ann de andere kant van de tafel nogal rustig bij. Duidelijk tevreden dat ze een paar uur voor zichzelf hebben, zonder lastposten om hen heen. Een joernaliste van de Engelse “Daily Express” meldde een paar weken geleden triomfantelijk en in zogenaamde eksklusiviteit dat het tweetal ging trouwen. Daar lijkt intussen niet zoveel van waar te zijn. Wat heb je aan een huwelijk als je nauwelijks enige vorm van privacy hebt. En dat is voor het ogenblik de eerste zorg. Om Debbie en de hele groep te helpen moet er een einde komen aan de sensatiezoekerij. “Ik vrees dat we op de lange duur verplicht zullen zijn zelfs op onze konserten de persfotografen zoveel mogelijk te weigeren. Maar de fans met hun pocket-camera’s mogen blijven komen. Want van die weten we tenminste zeker dat ze er ook om de muziek zitten. En dat wordt in de toekomst de basis waarop Blondie verder bouwt.”