Muziek Expres

September 1978

De bekende Amerikaanse groep is het beu om voor solo-zangeres versleten te worden…
BLONDIE:
Debbie Harry
mag geen
naam hebben

Debbie Harry is Blondie niet. De groep met de bekende naam wil voor eens en voor altijd dit grote misverstand uit de wereld helpen. Samen met vriendje Chris Stein vertelt de beroemde zangeres waarom…

Met een harde knal smijt Debbie Harry de deur dicht van de hotel-kamer, die ze sinds de uitslaande brand in haar New-Yorkse appartement met vriendje Chris Stein bewoont. Zonder op onze aanwezigheid te letten, pakt ze de telefoon en draait het nummer van haar agency. “Kun je geen stappen ondernemen tegen die Alan Lewis? Ik word zo langzamerhand doodziek van al die naaktfoto’s.” De persoon aan de andere kant van de lijn lijkt haar kalmerend toe te spreken. Meerdere malen probeert ze tussenbeide te komen, dan schudt ze ineens het hoofd. “Oké, ik heb het begrepen. See you.” Ze hangt op en kijkt peinzend het raam uit. Als ze zich omdraait en ons ziet, tovert ze een beroepsmatige glimlach op haar ouwelijk lijkende gezicht. “Hi, leuk je te zien. Chris, schenk jij even wat in. Zal ik al vast aan het interview beginnen.” Gezien de verontrustende entree, brengen we het onderwerp “naakt-foto’s aarzelend ter sprake. Debbie kijkt ons peilend aan. Ze weifelt, lijkt geen antwoord te willen geven. Vermant zich dan en zegt: “Die naaktfoto’s worden langzamerhand een obsessie voor me. Ik kan geen blad openslaan, ofikkom die onsmakelijke prenten tegen. Die Lewis moet et kapitalen aan verdiend hebben, de smeerlap. Ik snap niet hoe iemand zich zo kan laten kennen. Voor geld is blijkbaar alles te koop.” Maar had je dat niet kunnen voorzien, toen je die foto’s liet maken? Debbie, verbaasd nu: “Voorzien? Onmogenlijk. Misschien is dat wat te sterk uitgedrukt. Ik heb er gewoon geen moment bij stilgestaan. Wat will je ook? Je bent jaren jonger. Je zoekt sensatie. Je denkt je vrienden te kunnen vertrouwen. En bovendien verdiende ik in die tijd een leuke cent bij met poseren. Een carrière als zangeres leek zo ver weg. Daar droomde je alleen van. Toen het succes eenmaal daar was, verwachtte ik trouwens niet, dat die foto’s ooit weer zouden opduiken. Ik bedoel, je mag iemand of je mag hem niet. En ik had een prima relatie met Alan Lewis.” Chris, net binnengekomen met drank onderbreekt haar: “Ik zou die Lewis nu wel eens tegen willen komen. Vroeger liep hij hier de deur plat, nu lijkt-ie van de aardbodem verdwenen. Als je hem opbelt, krijg je alleen zijn automatische antwoordapparaat. Waarop hij belooft terug te zullen bellen. Nou, vergeet het. Mijn God, wat zou ik van die knaap graag naaktfoto’s laten circuleren. Kijken of ie dan nóg zo’n grote bek heeft.” Debbie vervolgt: “Weet je wat het vervelendste van die hele affaire is? Dat ik te veel van de groep word gescheiden. Blondie is niet alleen Debbie Harry. Natuurlijk moet je dat incalculeren als je als groep een zangeres neemt. Ik bedoel, dat het accent dan op de zangeres komt te liggen. Popmuziek blijft nog altijd een mannenbusiness. En bovendien oogt een vrouw nu eenmaal beter. Maar bij mij gaat het gewoon te ver. Ik word in de pers vereenzelvigd met Blondie. Terwill de andere jongens, en zeker Chris (ze lacht haar vriendje lief toe) een hele grote inbreng hebben. Sterker nog, zonder de groep zou ik niets zijn. Die suggestie wordt nu gewekt en dat is verschrikkelijk lullig. Nee, Lewis en zijn kornuiten hebben me een smerige streek geleverd. Ik troost me maar me de gedachte dat Marilyn Monroe ooit dezelfde problemen heeft gehad. En ze is er ook niet onderdoor gegaan. Uiteindelijk is het met een sisser afgelopen. Ik hoop, dat in mijn geval hetzelfde gebeurt…”
We besluiten van onderwerp te veranderen. Zullen het gaan hebben over Amerika, waar de groep ondanks een kapitale promotiecampagne maar niet wil doorbreken. Debbie probeert het woord te voeren, maar wordt de mond gesnoerd door Chris. “Amerika is verziekt. En dan heb ik het vooral over de popbusiness in Amerika. Die business is namelijk primair afhankelijk van het radio-en televisiewezen. En dat is volledig in handen van muziekfreaks, die geilen op “southern rock”. Op jongens als Johnny Winter en vooral Bruce Springsteen. Die knaap is voor hen een godheid. Groter misschien nog dan Stevie Wonder. Voor muziek, zoals wij maken, voor levende muziek dus, is op de radio en televisie hier geen ruimte. Er wordt om ons gelachen, terwijl we door onze successen in Europa bewezen hebben wel degelijk wat te kunnen. Ons wordt het maken van commerciële rotzooi verweten. Maar tegelijkertijd draaien de heren wel walgelijke liedjes als “You Light Up My Life” van Debbie Boone. Onbegrijpelijk, maar als muzikant kun je er niets aan doen. En ook als platenmaatschappij niet. Soms bereik je iets met strooplikkerij. In ons geval is dat niet gebeurd. Dat wil zeggen, we hebben de heren proberen om te kopen. Met dure geschenken en zo. Ze zijn er niet ingetrapt. Sorry voor Amerika, Europa komt nu voor ons op de eerste plaats.” Debbie, die al enige minuten tevergeefs probeert de woordenstroom van Chris te breken, ziet haar kans schoon als hij even een sigaret opsteekt. “In Europa wordt een muzikant serieus genomen. Daar ben je ben je geen speelbal van de business. Daar kun je jezelf zijn. De muziekpers in Europa staat trouwens op een veel hoger peil, zoals misschien wel de hele business. Als je hier wordt geinterviewd voor een popblad, kunnen ze net zo goed volstaan met de officiële biografie. Het zal wel met de leefgewoonten samenhangen. Alles en iedereen is in Amerika veel oppervlakkiger. De kids nemen hier ook nauwelijks de tijd voor het goed lezen van een popblad. Nee, dan bijvoorbeeld Nederland. Ik heb wel eens urenlang met een collega van je zitten praten over de meest uiteenlopende onderwerpen. Ben toch benieuwd, wat die knaap er uiteindelijk van gemaakt heeft. Je stuurt me trouwens wel een exemplaar van je blad, he? Altijd leuk voor m’n plakboek. Kan ik als grootmoeder ooit mijn kleinkinderen laten zien in welke landen ik aan de top stond. Alleen die naaktfoto’s komen niet in het plakboek.”
We zijn weer beland bij het uitgangspunt van het gesprek. Chris haakt er gretig op in: “Eigenlijk belachelijk, die ophef over Debbie. Dat gezeur over sex en zo. Niemand maakt zich toch ook druk om de uitwerking, die de Bay City Rollers op jonge meisjes hebben? Waarom zouden jongens dan wel beschermd moeten worden? He doe me een lol, laat in je artikel duildelijk uitkomen, dat Blondie niet alleen uit Debbie Harry bestaat…”

Blondie doet liefdadig
Blondie, the Ramones, The Neon Women, Divine en nog een paar andere New Wave groepen uit New York, traden onlangs op om gelden in te zamelen voor de neergestoken drummer van de Dead Boys, Johnny Blitz.
In CBGB, de tempel van de New Wave, werd een lange avond opgetreden én 8000 dollar bij elkaar geschraapt om de hoge ziekenhuiskosten van Johnn Blitz te betalen.
De ongelukkige drummer werd door een onbekend aantal onverlaten in de buurt van CBGB op een aantal messteken getracteerd en werd zo ernstig gewond dat hij bijna begraven moest worden.