Muziek Expres

April 1978

BLONDIE’S DENIS WAS EERST EEN MEISJE

Het oude liedje: Blondie’s fantastische single Denis blijkt in feite een aan de tijd en de omstandigheden aangepaste versie van een – niet eens gouden – oudje.
Het nummer van Neil Levenson werd al in 1963 door Randy and the Rainbows aan het vinyl toevertrouwd. Naar verluidt treedt de groep – na een tijd op non-actief te hebben gestaan – tegenwoordig weer op. Oh ja, omdat het nummer in de oorspronkelijke uitvoering door een man werd gezongen, heette het toen Denise.

__________________________________________

De geraffineerde onschuld van een dertigjarige tiener…
PAS OP, IK BIJT!
Foto’s laten haar steevast zien als de rijpe vrouw van wie miljoenen mannen dromen. Mooi, verleidelijk, zwoel blikkend en omgeven door een waas van warme erotiek.
Op het toneel doet ze veel eerder denken aan een “meisje-van-deze-tijd” dat haar dreigement om “nooit meer naar die rotschool” te gaan, eindelijk heeft omgezet in daden.
Wie is Deborah Harry? Wie is de wáre Deborah Harry?
Pas tijdens een foto-sessie merk je hoe ervaren Deborah Harry is. Als ze eenmaal voor de lens zit en de fotograaf “schietklaar” achter zijn camera staat, pas dan blijkt haar grote routine. In een tempo dat dat van de klikkende camera ruimschoots bijhoudt wisselt ze haar poses af. Steeds verandert de stand van haar handen, telkens krijgt haar wonderschone gezichtje een iets andere uitdrukking. Nu eens uitdagend, smachtend, dan weer onschuldig uit haar ogen kijkend. De fotograaf hoeft niets te zeggen. Alleen maar te knippen. Hij krijgt het precies zoals hij het hebben wil. Ongevraagd. ‘s Avonds, tijdens het optreden, zie je een totaal andere Debbie. Verdwenen is de vrouw van de wereld. Daar staat een prille tiener die de pop-business nog maar nauwelijks begrijpt en die het voorlopig alleen maar fantastisch vindt om zoveel mensen een plezierige avond te bezorgen. De erotiek die haar optreden kenmerkt, uit zich niet in zwoele gebaartjes, halfgesloten ogen, vochtige lippen of wat dan ook. Integendeel. Af en toe trekt ze haar bovenlip op, alsof ze wil zeggen: “Pas op ik bijt! Blijf uit mijn buurt.” Een mooi katje, maar niet om zonder handschoenen aan te pakken. Speels en eigenzinnig schijnt ze door het leven te dartelen. Debbies erotiek is die van de pure lichamelijke aantrekkingskracht, die nog eens aangescherpt wordt door spontane sprongetjes die haar minijurkje tot op navelhoogte doen opbollen. “Rip her to shreds” moet fungeren als climax: dan trekt Blondie die haar overgooier uit om het kleine stukje textiel vervolgens aan stukken te scheuren. Waarna haar bovenlijfje slechts bedekt blijft door het bovenste deel van de jurk. Juist het ontbreken van gebaren en gezichtsuitdrukkingen die ze op foto’s wel degelijk in huis blijkt te hebben, doet je tijdens zo’n optreden denken dat je een meisje van 16 aan het werk ziet.
In werkelijkheid is Debbie Harry 32 jaar. Dat verklaart meteen hoe het komt dat invloeden van Blondie voornamelijk in de zestiger jaren liggen. Toen waren zij en haar kornuiten net zo oud als het publiek waar ze nu voor spelen. Het enige nieuwe aan Blondie is de “toegevoegde waarde”. De “power” van de zeventiger jaren.
Dat is eigenlijk het mooie van de “new wave”. De leeftijd van de artiesten speelt niet werkelijk een rol. Alleen het geluid, dát moet nieuw zijn. Elvis Costello, Ian Dury, Blondie: “new wave” door “ouwe zakken”. Hoewel dat tegenover Deborah Harry natuurlijk uitermate misplaatst is.