MUZIEKKRANT ORR

29th June 1977

Hey is heel verleidelijk om haar
BLONDIE
te noemen

‘s Avonds heeft ze gedanst als een verlegen godinnetje. Als een jonge bakvis. Ze deed me denken aan de meisjes die je in de fotoboeken over de jaren vijftig ziet. Dat was lang voor het verschijnsel van de snelle chick werd uitgevonden.

Meisjes heetten toen nog elegant te zijn. Ze droegen nauwsluitende rokken of zwarte terlenka broeken met een splitje bij de hiel, en als het even meezat, mohair truien die poezelig aanvoelden. Als ze dansten bij de pick-up, het kleine altaartje, dat toen nog midden in de kamer op het jabo stond, draaiden ze ijverig met de scherpe naaldhakken, en knipten met de vingers. Je ziet ze ook nog wel in geillustreerde boeken over populaire dansjazz, waar ze op de leuning van een stoel naar Chris Barber zitten te luisteren, het poederdoosje in de hand. Twee jongens met onzedig losse dassen, pommadehaar en slobberbroeken dingen op halfslachtige en stuntelige manier naar haar gunst. Maar toen hadden we al die advertenties voor after-shave en tandpasta nog niet gezien, waarin werd voorgedaan hoe de Amerikanen zoiets deden. Ze is mooier dan Vampirella an als ze lacht is het zomer. Haar stem kan schel en jongensachtig klinken, maar plotseling poreus en teder worden. De vier jongens achter haar maken het beeld van de ideale tienerband compleet. Zo mooi kan zelfs een schrijver van Vicky meisjesromans of Tophit Beeldverhalen het niet bij elkaar fantaseren.

Wat ze ook doet, hoe ze ook kijkt, ze lijkt altijd op een van de Beroemde Foto’s. Als ze even op me steunt en dan neerzakt op een stoel, na het optreden, is ze de Beroemde Foto van Marilyn Monroe, die net uit zee komt en een badlaken omgeslagen heeft. ‘Ik vind het fijn om van het podium te komen en drijfnat te zijn van alle opwinding, heerlijk’, zegt ze zachtjes tegen me. En als we later op de avond door de steegjes naar de straat toelopen, die naar ons hotel leidt, is ze die prachtige foto van Anna Karenina geworden, maar dan in een betoverende blonde uitvoering. In slierten hangt het haar over haar leren jack heen. Als ze ziet dat ik er van opzij naar kijk zegt ze: ‘Het is helemaal niet blond hoor. Ik heb het gebleekt met waterstof-peroxide. Maar als ik in een zonnig klimaat zou leven, zou het waarschijnlijk wel licht worden van zichzelf.’

Ongenaakbaar
‘Als het echt was zou je het zevende wereldwonder zijn’, zeg ik. ‘Of was dat donker haar met blauwe ogen. Of was ‘t een van de zeven schoonheden?’ Ze heeft grote, glanzend-bruine ogen. Een mooi regelmatig gezicht met een sensueel gestroomlijnde neus, vooral voor de neusvleugels, die iets naar omlaag buigen. We lopen langs een monumentaal gebouw met een cilindervormige glazen koepel. Vroeger is het een station geweest. Deborah, want zo heet de zangeres van Blondie eigenlijk, al is het erg verleidelijk om haar Blondie te noemen, vertelt dat ze haar vroeger op school altijd helemaal wit verfde, met wat kleurige vlokken erin. ‘Toch was ik toen heel verlegen. Niet uit degelijkheid maar gewoon schuchter, verwonderd door wat ik om me heen zag en wat ik in mezelf zag veranderen. Ik was wel een echte freak hoor. Ik droeg altijd zwarte kleren en had heel lang wit haar. Ik was echt een beetje hey stille ongenaakbare meisje op de kunstakademie. Terwijl ik altijd zangeres had willen worden, bedacht ik toen dat ik maar beter schilderes kon worden. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik voor mensen zou durven optreden. Maar die verlegenheid is op een gegeven moment ook weer weggegaan.’
We lopen voorbij een platenwinkel, met een grote poster van Blondie in de etalage. ‘Kijk eens’, zeg ik, maar tegelijkertijd vraag ik me af of ze er erg tevreden mee is om zo te kijk te hangen. Want de doorkijkblouse van transparant-groene zijde laat niets te raden over. ‘De afspraak was dat ze boven deze hoogte zouden blijven’, zegt ze, terwijl ze met haar vlakke rechterhand een afdakje boven haar borsten maakt. ‘Toen ik die dia zag, heb ik nog gezegd dat ik liever niet wilde dat ze hem zo gebruikten. Maar ze hebben het toch gedaan. Ach, die Amerikanen zijn daar dol op, he. Ze verkopen alles liefst zo freakerig en vulgair mogelijk, volgens de patronen die succesvol gebleken zijn. They go for it, for this kind of stuff. De Europeanen zouden het veel meer sophisticated aanpakken. Wij hadden ook liever de achterkant van de hoes, die bandfoto, als poster gebruikt.’ We lopen verder, ze schopt een steentje weg. ‘We dachten dat dat een goeie rock and roll-poster zou zijn. Maar ja, we hebben in feite heel weinig te zeggen gehad over het art-work. We hadden ook liever een andere albumcover gehad, vijf portretten van gelijke grootte. You win some and you lose some…’

Wishful Thinking
Het wordt laat die nacht. En the morning after, zoals Astrud Gilberto hem zo loom op een van haar platen bezingt, lijkt allesbehalve geschikt voor een intelligent gesprek. Ze heeft haar ogen donker en mysterieus opgemaakt, het haar in een elastiekje gebonden en ze slaapt nog half, als we een tafeltje zoeken waar we kunnen ontbijten.
Haar gezicht heeft een volmaakte symmertrie, die doorbroken wordt als ze praat. Ze heeft uitzonderlijk brede kaken en er loopt een vage schaduw over haar daardoor iets invallende wangen, schuin naar de mondhoeken, die licht naar beneden krullen. Haar mond is hartvormig, overweldigend rond. ‘Wil je je haar losmaken?’ vraag ik, en bedenk dat zo’n vraag in de middeleeuwen hoogst onzedig werd geacht. Een vrouw die het haar losknoopte in het bijzijn van een vreemde man had zich daarmee al vergooid. Maar wie mag van een Newyorks punkmeisje verwachten dat ze zich zo vroeg in de ochtend al bekommert om gebeurtenissen, die zelfs in het Lied van de Heer Halewijn van ondergeschikt belang geacht werden. Ze schudt het korenblonde haar los. Et Dieu Crea La Femme. Als God de Schepper Van Alle Dingen is dan leest hij ongetwijfeld Playboy.
Ze kijkt me even vragend aan, een toastje in haar hand, een mes in de andere. Vraagt me wat ik erop wil. Even later, terwijl ze een blikje jam openmaakt, vertelt ze: ‘Ik heb vannacht de meest erotische droom van m’n hele leven gehad. Ik werd aangevallen door een gangbang.’ Ze kijkg me geamuseerd aan. ‘Weet je wat dat is, een gang-bang? Dat is wanneer een heel stel jongens op een meisje springen, begrijp je? Dat heb ik gedroomd. Wishful thinking misschien, wie weet…’
Haar neusvleugels trillen licht.
Verwondering. Dan veins ik gepast medeleven. Vraag of ze ontkomen is. Weer die geamuseerde blik.
‘Waarom? Er is toch geen enkele reden om te ontsnappen? Ik geloof dat ik wakker ben geworden, jammer genoeg.’

Interview
Ik hoorde dat Stevie Nicks weigerde op te treden me jou in het voorprogramma.
‘Wie heeft je dat verteld!
Ik heb er geen idee van wat de reden was. Misschien vonden ze ons niet goed genoeg.’
Misschien was Stevie bang dat jij de show zou stelen.
‘Ach waarom? In haar positie? Ze hebben zoveel platen verkocht. Ze is over de hele wereld bekend. Maar als het waar is is het in zekere zin een compliment he?’
Vind je zo’n toernee niet vermoeiend?
‘Nee hoor, ik vind het leuk. Ik heb het altijd leuk gevonden, dit soort dingen. Ik hou van reizen, het gevoel van op reis te zijn. Ik vind het leuk om in verschillende steden te komen en er ook iets te doen te hebben. Het enige is dat ik thuis mijn poezen heb, en die mis ik. Ik heb ook honden en poezen samen gehad, dat ging hardstikke leuk. Enne… mijn zus heeft paarden. En ze heeft ook een paar geiten. Maar ik zou niet op het land willen wonen. Ik hou van het stadsleven, van uitgaan, het nachtleven. De clubs zijn in New York open tot vier uur, nou, we hebben het gisteravond hier kunnen zien, alles was al dicht.’
Je hebt het al gemerkt. Debbie is aan het babbelen geslagen. Het is ook de vraag of je meer van iemand mag verwachten op dit uur van de dag. Het is tenslotte langzamerhand koffietijd geworden. Terwijl een serveerster koffie brengt kan ik onderhand even vertellen waar we het nog over gaan hebben, dan kun je alsnog beslissen nu maar vast te beginnen in de National Geographic Magazine. De onderwerpen: trouwen, kinderen krijgen, naaktloperij, vriendjes en existentialistische beeldhouwers.
‘Ik zag u gisteren nog op televisie, klopt dat?’ vraagt de wat oudere serveerster. ‘Ik zei nog tegen m’n zoon: volgens mij is dat dat meisje dat in het hotel logeert. Morgen toch eens opletten.’ Dan, in een adem, tegen mij: ‘U betaalt zeker he meneer.’
Debbie schenkt koffie in en smeert toast.
Heb je er ooit aan gedacht met Chris te gaan trouwen?
‘Ja, we wilden eerst gaan trouwen. Toen we in het begin met elkaar uit gingen stelde hij voor met me te gaan trouwen. Maar ik geloof niet dat ik dat wil. Behalve als ik kinderen krijg. Als je gaat trouwen moet je ook weer gaan scheiden zo gauw je het niet meer met alkaar kunt vinden. Ik vind het huwelijk typisch iets wat je voor kinderen doet. Als je kinderen hebt ga je vanzelf anders leven. Maar nu zouden we het doen om anderen te bewijzen dat we van elkaar houden en dat lijkt me niet zo belangrijk. Ik hoef niemand iets te bewijzen.’
Hou je van Chris?
‘Ja.’
Ik weet zeker dat Henk van der M. hier meer uit gesleept zou hebben.
Will je graag kinderen hebben?
‘Ja, ik wil er ooit een paar hebben.’
En nu nog niet?
‘Eh… nu direct bedoel je?’
Het zijn van die momenten dat het je allemaal wat te zwaar wordt. Denk om de verantwoordelijkheid die je hebt tegenover de wat jongere lezers, hamert het door je hoofd. Beschaam het vertrouwen niet dat hun ouders in je gesteld hebben toen ze hem op zijn dertiende verjaardag een abonnement op Eppo en OOR cadeau deden. In een uiterste krachtsinspanning denk ik even heel intens aan Johnny Rotten. Dan is het over.
Ze lacht lichtelijk geamuseerd.
Ze heeft een hard bolletje voor me besmeerd.
‘Kijk, kinderen is een beetje moeilijk te plannen he. Mijn vriendin, de vrouw van onze producer, heeft juist een dochtertje gekregen. En die heeft me er alles over verteld, hoe het voelt en zo. Maar ik wil niet eerder kinderen of ik moet echt goed voor ze kunnen zorgen. En dat kan nu nog niet. Dat zou belachelijk zijn. Als ik eenmaal vijf maanden zwanger zou zijn, of zes, dat hangt ervan af hoe zwaar je bent, zou ik niet meer kunnen reizen. Dan moet je plat tot je de baby gekregen hebt. Maar ik geloof dat je best met een kind kunt reizen. Ik ben er ik zekere zin op voorbereid. Hele volksstammen hebben het gedaan…’

Tikkertje
Ik herinner me een foto in het blad Punk, genomen door Dick Harry, Blondie’s vader, van de kleine Debby, aan het strand.
‘Ik herinner me erg veel van de periode dat ik vier was. We woonden bij een park, maar het was meer als een bos. En ik speelde daar vaak, had zo’n beetje mijn eigen zandheuvel, speelde veel met jongens en meisjes uit de buurt. We speelden altijd tikkertje. Maar wat ik het liefste deed was rolschaatsen en schaatsen in de winter. Mijn moeder vertelde me laatst dat ik toen ik erg klein was erg vaak mijn kleren uittrok. Dat was mijn favoriete spelletje. Ze zette me altijd op de stoep om buiten te gaan spelen, en tegen de tijd dat ik honderd meter verder was had ik alles al weer uit. Dan kwam ik na een tijdje helemaal bloot terug en dan kon zij mijn kleren gaan zoeken, die dan door het hele park en de hele straat verspreid lagen. Haha.’
Maar dat is na verloop van tijd overgegaan?
‘Nou, latente naaktloperij daar kom je moeilijk van af, hoor!’
Inderdaad. Het is bekend dat Debby, als ze zich prettig voelt, zoals tijdens een opwindend optreden, zich nog wel eens de jurk van het lijf pleegt te scheuren.
‘Mijn ouders zijn nogal conservatieve mensen. Ze hebben een giftshop in New York en daar draait onze plaat de hele dag. Maar ze zijn niet zo erg blij met de sexuele openheid in deze business. Ik ben altijd al een sexueel probleem voor hen geweest. Wat zijn jullie aan het doen, vroeg hij dan altijd, als ik met een vriendje op m’n kamer zat, haha.’
Ik maakte altijd huiswerk met meisjes op mijn zolderkamer.
‘Ik had die pretentie niet eens. Maar je had er meestal niets aan, want om de vijf minuten kwam hij wel iets te drinken brengen, met een heel zorgelijk gezicht.’
‘In The Flesh’ gaat over een van je vriendjes?
‘Ja. Ik was al heel lang verliefd op iemand en durfde hem het niet te zeggen. Dat zijn de beste teksten, over dingen die je zelf meegemaakt hebt. Ik vind het altijd geweldig om zo door iemand die je ontmoet geinspireerd te raken dat je er naderhand een tekst over kunt maken.’

‘Darling, darling, darling.
I can’t wait to see you
Your picture ain’t enough
I can’t wait to touch you
In the flesh’

Porno Groep
Blondie, de band, bestaande uit Debbie, Chris Stein, haar verloofde en de gitarist, basgitarist Gary Valentine en drummer Clement Burke, is voortgekomen uit Wind In The Willows, een folkgroep die tegen het eind van de jaren zestig muziek maakte. (Het gaat nu dus even niet over sex). Daarna werd het, met Fred Smith, die nu bij Television zit, als basgitarist, The Stilettos, een groep waar Debbie liever niet over praat. ‘Dat was een porno-groep met drie zangeressen/danseressen, waarvan ik er dus een was. Een van die meisjes, Elda, is nu onder dezelfde naam verder gegaan, en laat niet na overal rond te bazuinen dat ik ooit in haar band heb gezeten. Ze maakt me overal zwart, omdat ze vreselijk jaloers is op mijn succes. Je begrijpt dat ik niet genoemd wil worden in verband met een sex-groep.’
Wat vind je van de anere New Yorkse bands?
‘De meeste… eh… ik vind het zo moeilijk daar iets over te zeggen. Mijn persoonlijk smaak is nogal uitgebreid. Ik vind de meeste Newyorkse bands leuk. Ik heb eens vrienden uit New Jersey uitgenodigd om een optreden van ons bij te wonen in de CBGB’s, en die kwamen er met hun vingers in hun oren uit, klaar om te sterven, zogezegd. Ik vond nog wel dat het een leuk optreden was geweest. Ik zie die dingen dan blijkbaar heel anders. Maar ik ken al die bands al van de eerste dag dat ze speelden. Ik weet wat voor moeilijkheden ze allemaal gehad hebben en leef met hen mee.
De enige muzieksoort waar ik echt niet tegen kan is country, met van die sentimentele teksten, over honden die op straat geslagen worden en zo.’
Ken je veel mensen in de scene?
‘Ja, zo’n beetje iedereen. Ik ga graag altijd even naar nieuwe bands kijken, en dan zie ik iedereen weer. Iedereen weer even gedag zeggen. Ik ben niet het type dat stil in een hoekje gaat zitten. En als ik dat wel doe omdat ik moe ben komen de mensen naar me toe om even gedag te zeggen.’

Een Droom
Discussieer je vaak met Chris. Over politiek of zo?
‘Ik denk er wel over na. Maar ik geloof niet dat politiek iets met muziek te maken mag hebben. Ik geloof dat muziek de mensen moet amuseren, hen ergens heen moet voeren waar ze even uit de zorgen zijn, weg uit de dangelijkse beslommeringen, weg van de politiek en de strijd om het bestaan. Het is gevaarlijk om politiek op het podium te halen. Een heleboel mensen raken dan emotioneel betrokken bij iets, dat je logisch moet beredeneren.’
Maar John Lennon deed het toch heel integer?
‘Nou, ik vind dat het hem niet veel goed gedaan heeft. Het kwam als een boemerang op hem terug. Hij heeft erg veel persoonlijke problemen gehad. En dan, mijn filosofie heeft maar heel weinig te maken met de wereld zoals die er nu uitziet, dus heeft het waarschijnlijk ook weinig zin om er in een song over te zingen.’
Hoe ziet jouw wereld er dan uit?
‘Het is een totale wereld. Een wereld van eenheid. Ik geloof dat dat onherroepelijk gaat gebeuren, want zo gauw we geconfronteerd worden met buitenaardse wezens zullen we allemaal zo gauw mogelijk de ruzies moeten vergeten. Dan zijn we in de eerste plaats allemaal aardbewoners. Maar dat is misschien allemaal maar een droom.’
En vervolgens gaat Deborah Harry verder over haar wereldfilosofie om uiteindelijk bij de schilderkunst te belanden. Ze schilderde graag portretten toen ze op de kunstakademie zat, heeft een abstrakte en daarna surrealistische periode gehad. Ging oneindig veel naar musea, om zomaar wat rond te dwalen in de stilte, vertelt over existentialistische beeldhouwers, die hele rare dunne mensen uit metaal maakten en over Mathis, die kamers vol lelies schilderde… ik vind het allemaal prachtig; zolang iemand praat is het niet onbeschoft om hem te bekijken en daar kan ik maar niet genoeg van krijgen. Alleen de vraag die volgt op het zinnetje ‘muziekinstrumenten van glas en staal, beeldhouwwerken die muziek voortbrachten’, namelijk: Is Chris nou de enige in de band die verliefd op je is’ valt enigszins uit de ruimte.
Ze lacht lichtelijk geamuseerd.
‘Na twee jaar lang met deze vier jongens te hebben gewerkt kan ik zeggen dat ze me gewoon als een… persoon behandeld hebben. Maar het komt ook maar zelden voor dat ik gebruik maak van mijn vrouwelijkheid…’
Nee, nou wordt-ie mooi!!!
‘… Ik wil niet op mijn vrouwelijke zwakte steunen. Daardoor komen een heleboel vrouwen juist in moeilijkheden. Ik bedoel: je kunt twee dingen doen, je hersens gebruiken of je sex gebruiken. Daar moet je eerlijk in zijn. Soms gebruik je je sex om te overleven en een andere keer je hersens. En soms allebei.
In de band zijn we gewoon goeie vrienden met elkaar. Ik ga al met Chris sinds de band opgericht is, en iedereen heeft daar begrip voor. Goed, het heeft een enkele keer wat moeilijkheden gegeven, als we met zijn allen in een kamer moesten slapen, of in een vrachtwagen… maar dat doen we dan ook niet meer, en dat hoeft gelukkig ook niet meer. Ik doe geen moeite om met een van de jongens te flirten, we zijn gewoon vrienden. Niet dat ik ze niet vind, of niet een avondje met ze uit zou willen. Ik vind ze alle vier fantastisch.’